مسأله 1239 - اگر در نماز احتياط چيزى كه ركن نيست سهوا كم يا زياد شود، سجده ء سهو ندارد، مگر آنچه كه در مسألهء " 1241 " مى آيد.
مسأله 1240 - اگر بعد از سلام نماز احتياط شك كند كه يكى از اجزاء يا شرايط آن را به جا آورده يا نه، به شك خود اعتنا نكند.
مسأله 1241 - اگر در نماز احتياط، تشهد يا يك سجده را فراموش كند و در جاى خود تداركش ممكن نباشد، بايد بعد از سلام نماز، اگر تشهد را فراموش كرده، بنابر احتياط مستحب آن را قضا نمايد، و بايد دو سجده ء سهو به جا آورد، و اگر سجده را فراموش كرده، بايد آن را قضا نمايد.
مسأله 1242 - اگر نماز احتياط و قضاى يك سجده يا قضاى يك تشهد يا دو سجده ء سهو بر او واجب شود، بايد اول نماز احتياط را به جا آورد.
مسأله 1243 - حكم گمان در نماز نسبت به ركعات مثل حكم يقين است، مثلا اگر نداند كه يك ركعت خوانده يا دو ركعت و گمان داشته باشد كه دو ركعت خوانده، بنا مى گذارد كه دو ركعت است، و اگر در نماز چهار ركعتى گمان دارد كه چهار ركعت خوانده، نبايد نماز احتياط بخواند، و اما نسبت به افعال، گمان حكم شك را دارد، پس اگر گمان دارد ركوع كرده، در صورتى كه داخل سجده نشده است، بايد آن را به جا آورد، و اگر گمان دارد حمد را نخوانده، چنانچه در سوره داخل شده باشد، اعتنا به گمان ننمايد و نمازش صحيح است.
مسأله 1244 - حكم شك و سهو و گمان در نمازهاى واجب يوميه و نمازهاى واجب ديگر فرق ندارد، مثلا اگر در نماز آيات شك كند كه يك ركعت خوانده يا دو ركعت، چون شك او در نماز دو ركعتى است نمازش باطل مى شود، و اگر گمان داشته باشد كه دو ركعت يا يك ركعت خوانده است، بر طبق گمان خود نماز را تمام مى نمايد.