مسأله 1211 - وقتى يكى از شكهاى صحيح براى انسان پيش آيد - چنانچه گذشت - بنابر احتياط واجب فورا فكر كند، و اگر چيزهايى كه به واسطهء آنها ممكن است يقين يا گمان به يك طرف شك پيدا شود از بين نمى رود، چنانچه كمى فكر كردن را تأخير بيندازد اشكال ندارد، مثلا اگر در سجده شك كند مى تواند تا بعد از سجده فكر كردن را تأخير بيندازد.
مسأله 1212 - اگر اول به يك طرف گمان داشته باشد، بعد دو طرف در نظر او مساوى شود، بايد به دستور شك عمل نمايد، و اگر اول دو طرف در نظر او مساوى باشد و به طرفى كه وظيفهء اوست بنا بگذارد، بعد گمانش به طرف ديگر برود، بايد همان طرف را بگيرد و به وظيفه عمل نمايد.
مسأله 1213 - كسى كه نمى داند به يك طرف گمان دارد، يا هر دو طرف در نظر او مساوى است، بايد به دستور شك عمل كند، و احتياط مستحب آن است كه اگر شك از شكوك صحيحه و مورد نماز احتياط است و گمانى كه احتمال مى دهد بر اكثر است، نماز را بر طبق آن گمان تمام كند و نماز احتياط بخواند، و اگر بر اقل است يا شك از شكوك صحيحه نيست، بر طبق گمان نماز را تمام كند و اعاده نمايد.
مسأله 1214 - اگر بعد از نماز بداند كه در بين نماز حال ترديدى داشته، كه مثلا دو ركعت خوانده يا سه ركعت و بنا را بر سه گذاشته، ولى نداند كه گمانش به خواندن سه ركعت بوده يا هر دو طرف در نظر او مساوى بوده، بايد نماز احتياط را بخواند.
مسأله 1215 - اگر موقعى كه تشهد مى خواند، يا بعد از ايستادن شك كند كه دو سجده را به جا آورده يا نه، و در همان موقع يكى از شكهايى كه اگر بعد از تمام شدن دو سجده اتفاق بيفتد صحيح مى باشد براى او پيش آيد - مثلا شك كند كه دو ركعت خوانده يا سه ركعت - چنانچه به دستور آن شك عمل كند، نمازش صحيح است.
مسأله 1216 - اگر پيش از آن كه مشغول تشهد شود، يا پيش از ايستادن - در ركعتى