ولى دانستى كه صدر و ذيل خبر نصند در خلاف اين معنى، چه صدر خبر متضمن فضل مطلق زيارت بود كه نماز بعد از او است به تصريح خود خبر شريف و مكرر اشاره كرديم كه تمنى علقمه تعليم دعائى بود كه در حال زيارت بخواند، و جواب منزل بر او است، و ظهور مقام مقدم بر ظهور كلام است به اتفاق عقلاء در وجوه استفاده و كيفيات فهم معاني، و دانستى كه صفوان نماز را نيز در آخر خواند، و سيف از روايت علقمه هم او را فهميده بود، و صفوان نيز فضل او را روايت كرد، و اين جمله هر يك برهانى است قاطع در دفع اين وجه به تفصيلى كه به مراجعه آنچه كه مذكور شد، البته واضح خواهد شد، و اعاده خالى از افاده است، و اين كه بعضى گمان كرده اند كه مراد از " ركعتين " در نسخه (كامل الزيارة) تكبير باشد، از باب تسميه كل به اسم جزء تكلفى است فاسد، و تعسفى است بارد، بلكه اولى همان حمل بر غلط نسخه است، و عدم وثوق به صدور اين لفظ از امام عليه السلام به اين جهت، و البته با فرض عدم وثوق به صدور تا چه رسد بوثوق بعدم صدور از حجيت نصيبى ندارد، ولى بر فرض صدور نيز بايد تأويلى كرد چه ظهور ساير اجزاء كلام بر او مقدم است.
و اختلاف ثواب اين دو عمل موجب توهم تعدد نشود چه اول ثواب مطلق زيارت است، و ثانى ثواب خصوصيت است من حيث الخصوصية، و چون مطلق در ضمن مقيد موجود است البته آن ثواب مذكور اول نيز در اين فرد موجود است، و اين فرد اكمل و قسم افضل از او خواهد شد، چنانچه ضمان و كفالت اداء حاجات مخصوص به روايت صفوان است كه مشتمل بر دعاى وداع زيارت است به شرحي كه سابقا اشارت شد.