(١) - سوره انبياء / ٧٩. علامه طباطبائى رحمه الله در تفسير الميزان ١٤ / ٣٤٠ گويد: قرآن مى فرمايد:
(آن گاه كه داوود وسليمان حكم مى كردند) يعنى با هم مشورت و نظر خواهى مى كردند نه اين كه حكم قطعى صادر نمودند. و اگر سليمان در حكم آن حادثه دخالت نمود به اجازه پدرش داوود عليه السلام بود و حكمتى داشت و آن اين كه شايد داوود مى خواست با واگذارى حكم به سليمان شايستگى وى را براى خلافت پس از خود نشان دهد. (نه اين كه داوود در حكم اشتباه كرد و سليمان اصلاح نمود!) (٢) - سوره ص / ٣٥. علامه طباطبائى رحمه الله در تفسير الميزان ١٧ / 216 گويد: شايد برخى اشكال كنند كه در اين سخن سليمان عليه السلام نوعى بخل و تنگ چشمى هست، زيرا شرط كرده است كه به او سلطنتى داده شود كه به هيچ كس ديگر داده نشود. پاسخ آن است كه او سلطنتى را درخواست كرد كه مختص او باشد نه اين كه ديگرى از سلطنت ممنوع و محروم باشد. خلاصه فرق است ميان آن كه سلطنتى اختصاصى بطلبد و آنكه اختصاص به سلطنت بطلبد.
و در تفسير (كشاف) 3 / 375 آمده است: سليمان عليه السلام در خانه سلطنت و نبوت رشد يافته بود و وارث اين دو مقام بود، او از خدا معجزى خواست و طبق عادت وطبيعت خويش سلطنتى خواست افزون تر از همه سلطنتها به حدى كه خارق العاده بوده و به حد اعجاز برسد تا دليل نبوتش باشد و بر مردمى كه به سوى آنان مبعوث گشته چيره شود... نقل است كه به حجاج گفتند: تو حسودى، گفت: از من حسودتر كسى است كه گفت: (خداوندا، به من سلطنتى بخش كه احدى را پس از من نسزد). و نيز از او حكايت كرده اند كه گفته است: (اطاعت ما از اطاعت خدا واجب تر است، زيرا خداوند براى اطاعت خود شرط

مفاتيح البحث: الإمام أمير المؤمنين علي بن ابي طالب عليهما السلام ⁽¹⁾، خيبر ⁽¹⁾، النبي سليمان عليه السلام ⁽²⁾، كتاب تفسير الكشاف للزمخشري ⁽¹⁾، تفسير الميزان في تفسير القرآن للعلامة الطباطبائي ⁽²⁾، سورة ص ⁽¹⁾