و علامه امينى - كه خدايش با اولياى گراميش محشور كناد - گويد: بستن درهايى كه (از خانه هاى اصحاب) به مسجد باز مى شد به جهت پاك ساختن مسجد از پليديهاى ظاهرى و معنوى بوده است تا كسى با حالت جنابت از آنها عبور نكند و كسى در آن جنب نگردد. اما نبستن در خانه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و خانه اميرمؤمنان عليه السلام به جهت طهارت آنها از هر رجس و آلودگى به نص آيه تطهير بوده است، حتى جنابت آن اثر پليدى معنويى را كه در ديگران مى گذارد در آنان نمى گذارد، چنان كه گوياى اين مطلب است تنظير به مسجد موسى كه از پروردگارش خواست كه آن را براى هارون و فرزندانش پاكيزه سازد، يا آن كه پروردگارش او را مأمور ساخت كه مسجد پاكيزه اى بسازد كه كسى جز او و هارون در آن ساكن نگردد. و البته منظور پاكيزه داشتن آن تنها از نجاستهاى ظاهرى نبوده، زيرا اين حكم هر مسجدى است و اختصاص به مسجد خاصى ندارد.
دليل اين مطلب احاديث گذشته است كه در آنها آمده بود: (اميرمؤمنان عليه السلام با حالت جنابت داخل مسجد مى شد و بسا با همين حالت از آن عبور مى نمود و داخل و خارج مى گشت)، و نيز سخن آن حضرت در حديث ابو سعيد خدرى (براى هيچ كس حلال نيست كه در اين مسجد جنب شود جز من و تو)، و نيز حديث: (آگاه باشيد كه اين مسجد من بر هر زن حائض و مرد جنبى حرام است مگر بر محمد و خاندانش: على و فاطمه وحسن و حسين عليهم السلام)، و حديث: (آگاه باشيد، اين مسجد براى هيچ مرد جنب و زن حائضى حلال نيست مگر براى رسول خدا وعلى و فاطمه وحسن و حسين. هش داريد كه من نامها را برايتان بر شمردم تا گمراه نشويد)، (1) و گفتار آن حضرت به على عليه السلام كه: (اما تو، پس براى تو حلال است در مسجد من آنچه براى خودم حلال است، و بر تو حرام است