(إنما وليكم الله ورسوله والذين ءامنوا الذين يقيمون الصلاة ويؤتون الزكوة وهم ركعون). (1) هر چند حكميت عقل و كتاب و سنت در مسألهء خلافت و امامت عامه، امامت خاصه را هم روشن مى كند، و اوصافى كه در امام لازم است مصداقى جز ائمهء معصومين (عليهم السلام) پيدا نمى كند، ولى به ملاحظهء اتمام حجت - گذشته از ذيل حديث ثقلين - چند حديثى كه صحت آنها در نزد اهل حديث محرز است نسبت به سيد الوصيين أمير المؤمنين (عليه السلام) ذكر مى شود:
حديث اول:
عن أبى ذر رضى الله عنه قال: قال رسول الله (صلى الله عليه وآله و سلم): " من اطاعنى فقد اطاع الله و من عصانى فقد عصى الله و من اطاع عليا فقد اطاعنى و من عصى عليا فقد عصانى ". (2) در اين حديث كه صحت آن مورد تصديق بزرگان عامه است به حكم بيان رسول - كه خداوند در قرآن عصمت گفتارش را بيان كرده و دليل عقلى هم بر آن قائم شده - اطاعت و عصيان على (عليه السلام) اطاعت و عصيان پيغمبر (صلى الله عليه وآله و سلم)، و اطاعت و عصيان پيغمبر اطاعت و عصيان خدا شمرده شده است.
با توجه به اين كه اطاعت و عصيان در مورد، امر و نهى است، و منشأ امر و نهى اراده و كراهت است، بنابر اين ممكن نيست اطاعت و عصيان على (عليه السلام) اطاعت و عصيان خدا باشد، مگر اين كه اراده و كراهت على (عليه السلام) مظهر اراده و كراهت خدا باشد.