ديگران تكليف ساقط مى شود، و اگر نه همه گناهكارند.
مسأله 2069 - وجوب امر به معروف و نهى از منكر مشروط به شرايطى است:
(اول) آن كه امر كننده ء به معروف و نهى كننده ء از منكر، عالم به معروف و منكر باشد، پس جاهل به معروف و منكر نبايد متصدى امر و نهى شود، و امر و نهى جاهل به معروف و منكر، خود منكرى است كه بايد از آن نهى شود.
(دوم) آن كه احتمال تأثير بدهد، و اگر بداند تارك معروف و فاعل منكر، به امر و نهى ترتيب اثر نمى دهد، واجب نيست.
(سوم) آن كه تارك معروف، و فاعل منكر، از ترك و فعل منصرف نباشد، ولى اگر برايش انصراف حاصل شده باشد، يا احتمال انصراف باشد، واجب نيست.
(چهارم) آن كه در ترك معروف و فعل منكر معذور نباشد، و معذور مثل آن است كه مقلد كسى باشد كه آن فعل را واجب يا حرام نمى داند، هر چند به حسب اجتهاد يا تقليد آمر يا ناهى - امر كننده و نهى كننده - واجب و حرام باشد.
(پنجم) آن كه اگر نداند امر و نهى او تأثير مى كند، ضررى - از امر و نهى او - بر جان يا عرض يا مال مسلمانى وارد نشود، و اگر بداند تأثير مى كند، بايد اهم و مهم را ملاحظه نمايد، پس چنانچه امر به معروف و نهى از منكر - از جهت اهميت فعل معروف و ترك منكر - شرعا اهم از آن ضرر باشد، وجوب امر به معروف و نهى از منكر ساقط نمى شود.
مسأله 2070 - هر گاه شرايط وجوب امر به معروف و نهى از منكر، براى مكلف - به علم يا اطمينان - ثابت شد، امر به معروف و نهى از منكر واجب مى شود، و اگر وجود يكى از شرايط مشكوك باشد واجب نيست.
مسأله 2071 - اگر تارك معروف و فاعل منكر ادعا كند كه در ترك و فعل عذر شرعى دارد، امر و نهى واجب نيست.
مسأله 2072 - بر هر مسلمانى واجب است از بدعت گذاران در دين، و كسانى كه موجب افساد در دين و تزلزل عقايد حقه هستند، اظهار برائت و بيزارى كند، و ديگران را از فتنه و فساد آنان بر حذر دارد.