دست مى دهد كه گويى برقهايى است كه بر او مىجهند و زود خاموش مى شوند، و اين را در اصطلاح عرفان (اوقات) گويند). وقشيرى در رساله خود گويد: (آنها برقهايى است كه مىجهند و خاموش مى شوند، و انوارى است كه رخ مى نمايند و روى مى پوشند...).
مى بينى كه او هم مانند حكيمان از همان برقهاى جهنده سخن مى گويد، و عارف و حكيم هر دو از الفاظ اميرمؤمنان عليه السلام پيروى مى كنند چرا كه حكيم حكيمان و عارف عارفان و آموزگار صوفيان او است، و اگر اخلاق و سخن و آموزشهاى گفتارى و عملى آن حضرت در اين فن به مردم نبود احدى از اين طايفه به چنين سخنانى راه نمى يافت و راه ورود و خروج در اين مباحث را نمى دانست. (1)