بايد هميشه به يك صورت باشد و حركت آخر آن تغيير نيابد، بنابر اين بايد هميشه أمير المؤمنين به صورت مرفوع خوانده شود در صورتى كه مى دانيم إعراب اين كلمه به حسب عوامل مختلف تغيير مى يابد.
اما وجه سوم كلامى وجيه و قولى لطيف است كه به اندكى توضيح نياز دارد.
توضيح آن كه: رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم واسطه فيض خداوند به موجودات است و هر نعمت مادى و معنوى كه به آفريدگان مى رسد به واسطه آن وجود مقدس است.
و از آن جهت كه على عليه السلام دروازه شهر علم وفقه و حكمت رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم است، و نورش با نور آن حضرت يكى است و از منبع همان نور جدا شده و نفس و روح و جايگاه علم پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم است، و آن دو بزرگوار از يك پستان شير معنا خورده اند، و هر دو از نور خداوند جدا گرديده اند، پس على عليه السلام در همه فضائل و مناقب - جز نبوت - شريك رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم است، بنابر اين آن وجود مقدس نيز واسطه فيض خداست و بركات مادى و معنوى از مجراى آن امام بزرگوار به آفريدگان به ويژه به مؤمنان مى رسد. از اين رو مى توان گفت كه آن حضرت امير و سالار مؤمنان است كه مسئوليت فراهم آوردن آذوقه و خوراك معنوى مؤمنان به عهده او است.
براى روشن شدن بحث، به يارى حق در فصل آينده سخنانى از بزرگان علماى عامه و خاصه در اين باره مى آوريم.