هدايت آنان اقتدا كن...).
وى گويد: دانشمندان به اين آيه استدلال كرده اند كه پيامبر ما صلى الله عليه و آله و سلم از همه پيامبران عليهم السلام افضل بوده است، داوود و سليمان اهل شكرگزار زيرا ما بيان داشتيم كه خصال كمال و صفات شرف در ميان همه آنان به صورت پراكنده موجود بوده است، بر نعمت بوده اند، ايوب اهل صبر بر بلا، يوسف داراى اين دو صفت، موسى صاحب آيين استوار و نيرومند و معجزات آشكار، زكريا و يحيى وعيسى والياس اهل زهد، اسماعيل صاحب صدق و راستى، يونس اهل تضرع و زارى.
پس معلوم شد كه خداوند متعال هر يك از اين پيامبران را به صفت غالبى از صفات مدح و شرف كه در او بوده است ياد كرده است، آن گاه حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم را فرمان داده كه به همه آنان اقتدا كند و راه آنان را پى گيرد، گويى خداى متعال آن حضرت را امر كرده كه همه صفات بندگى و فرمانبرى را كه به طور پراكنده در پيامبران گذشته وجود داشته است در خود گرد آورد. و ممكن نيست كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم در اين امر كوتاهى كرده و آنها را تحصيل ننموده باشد و بى ترديد آن صفات را در خود تحقق بخشيده است. بنابر اين روشن است كه آن حضرت جامع جميع صفات نيكى است كه در آنان موجود بوده است. و از همين رو لزوما مى توان گفت: كه آن حضرت افضل از همه آنان بوده است. (1) ما نيز گوييم: بر اساس همين استدلال، با توجه به احاديث اشباه و نظاير كه در گذشته آورديم على عليه السلام نيز از آنان افضل است.
حافظ علامه گنجى شافعى گويد: تشبيه آن حضرت به آدم در علم از آن روست كه خداوند همه چيز را به آدم آموخت چنان كه فرموده: و علم آدم