مسأله 1860 - اگر مخارج سيد يا سيده اى كه زن انسان نيست، بر انسان واجب باشد، نمى تواند خوراك و پوشاك و ساير نفقات واجبهء او را از خمس بدهد، ولى اگر مقدارى خمس به او بدهد كه در نفقات غير واجبه اش كه مؤونهء اوست صرف نمايد، مانعى ندارد.
مسأله 1861 - به سيد فقيرى كه مخارجش بر ديگرى واجب است و او نمى تواند مخارج آن سيد را بدهد، يا دارد و نمى دهد، مى شود خمس داد.
مسأله 1862 - احتياط واجب آن است كه بيشتر از مخارج يك سال به يك سيد فقير خمس ندهند.
مسأله 1863 - اگر در شهر خودش سيد مستحقى نباشد و يقين يا اطمينان داشته باشد كه بعد نيز پيدا نمى شود، يا نگهدارى خمس تا پيدا شدن مستحق ممكن نباشد، بايد خمس را به شهر ديگر ببرد و به مستحق برساند، و مى تواند مخارج بردن آن را از خمس بردارد، و احتياط واجب آن است كه برداشتن با اجازه ء حاكم شرع باشد، و اگر خمس از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى كرده ضامن است، و اگر كوتاهى نكرده ضامن نيست.
مسأله 1864 - هرگاه در شهر خودش مستحقى نباشد، اگر چه يقين يا اطمينان داشته باشد كه پيدا مى شود و نگهدارى خمس تا پيدا شدن مستحق ممكن باشد، مى تواند خمس را به شهر ديگر ببرد، و چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى نكند و تلف شود، ضامن نيست، ولى نمى تواند مخارج بردن آن را از خمس بردارد.
مسأله 1865 - اگر در شهر خودش مستحق پيدا شود، در صورتى كه موجب اهمال در اداى خمس نباشد باز هم مى تواند خمس را به شهر ديگر ببرد و به مستحق برساند، ولى مخارج بردن آن را بايد از خودش بدهد، و در صورتى كه خمس از بين برود - اگر چه در نگهدارى آن كوتاهى نكرده باشد - ضامن است.
مسأله 1866 - اگر به اذن حاكم شرع، خمس را به شهر ديگر ببرد و از بين برود، ضامن نيست، و همچنين است اگر به كسى بدهد كه از طرف حاكم شرع وكيل يا مأذون بوده كه خمس را بگيرد و از آن شهر به شهر ديگر ببرد.