واجب نيت ادا و قضا نكند.
مسأله 1507 - اگر گرفتن خورشيد يا ماه را نداند و بعد از باز شدن خورشيد يا ماه بفهمد كه تمام آن گرفته بوده، بايد قضاى نماز آيات را بخواند، ولى اگر بفهمد مقدارى از آن گرفته بوده، قضا بر او واجب نيست.
مسأله 1508 - اگر عده اى بگويند خورشيد يا ماه گرفته است، چنانچه انسان از گفتهء آنان يقين يا اطمينان پيدا نكند، و در آن اشخاص شخصى كه گفتهء او شرعا معتبر است نباشد، و نماز آيات نخواند و بعد معلوم شود راست گفته اند، در صورتى كه تمام خورشيد يا ماه گرفته باشد، نماز آيات را بخواند، ولى اگر مقدارى از آن گرفته باشد خواندن نماز آيات بر او واجب نيست، و همچنين است اگر دو نفر كه عادل بودن آنان معلوم نيست، يا شخصى كه ثقه بودن او معلوم نيست بگويند خورشيد يا ماه گرفته، بعد معلوم شود كه آن دو عادل بوده اند و يا آن شخص ثقه اى بوده كه ظن بر خلاف قول او نبوده است.
مسأله 1509 - اگر انسان از گفتهء كسانى كه از روى قاعده ء علمى از گرفتن خورشيد و ماه خبر مى دهند، اطمينان پيدا كند كه خورشيد يا ماه گرفته، بايد نماز آيات را بخواند، و نيز اگر بگويند فلان وقت خورشيد يا ماه مى گيرد و فلان مقدار طول مى كشد، و انسان از گفتهء آنان اطمينان پيدا كند، بايد به اطمينان خودش عمل نمايد.
مسأله 1510 - اگر بفهمد نماز آياتى كه خوانده باطل بوده، واجب است دوباره بخواند، و اگر وقت گذشته قضا نمايد.
مسأله 1511 - اگر در وقت نماز يوميه نماز آيات هم بر انسان واجب شود، چنانچه براى هر دو نماز وقت دارد هر كدام را اول بخواند اشكال ندارد، و اگر وقت يكى از آن دو تنگ باشد، اول آن را بخواند، و اگر وقت هر دو تنگ باشد بايد اول نماز يوميه را بخواند.
مسأله 1512 - اگر در بين نماز يوميه بفهمد كه وقت نماز آيات تنگ است، چنانچه وقت نماز يوميه هم تنگ باشد، بايد آن را تمام كند، بعد نماز آيات را بخواند، و