(1123) كسى كه چند نماز از او قضا شده و تعداد آنها را نمىداند مثلا نمىداند چهار تا بوده يا پنج تا، چنانچه براى او مشكل نيست و عسر و حرج در كار نباشد، لازم است آن قدر نماز بخواند تا علم پيدا كند به مقدار نمازهاى قضا شده يا اين كه بيشتر نماز قضا خوانده است، و اگر تحصيل علم ممكن نيست، به مقدارى كه اطمينان پيدا كند نماز بخواند، و اگر آن هم نشد به قدرى كه گمان پيدا كند، و اين احتياطات در صورتى است كه مىداند يا احتمال مىدهد كه سابقا مقدار آنها را مىدانسته و الا فقط به قدرى كه يقين دارد نماز بخواند و در مورد مقدار بيشتر، احتياط كردن خوب است ولى ظاهر اين است كه لازم نيست.
(1124) كسى كه نماز قضا از همين روز يا روزهاى پيش دارد، مىتواند قبل از خواندن نمازى كه قضا شده، نماز ادايى را بخواند و لازم نيست نماز قضا را جلو بيندازد، گر چه مطابق احتياط است.
(1125) كسى كه مىداند يك نماز چهار ركعتى نخوانده و نمى داند نماز ظهر است يا عصر است يا عشا، اگر يك نماز چهار ركعتى به نيت قضاى نمازى كه نخوانده بخواند كافى است.
(1126) كسى كه مىداند يكى از نمازهاى پنجگانه از او فوت شده و نمى داند كدام بوده، كافى است يك نماز صبح و يك مغرب و يك چهار ركعتى به قصد ما في الذمه بخواند، و در بلند يا آهسته خواندن آن مخير است، و اگر مسافر بوده، كافى است يك مغرب و يك دو ركعتى به قصد ما في الذمه بخواند.
(1127) اگر از روزهاى گذشته نمازهاى قضا دارد و يك نماز يا بيشتر هم از همان روز از او قضا شده، چنانچه براى قضاى تمام آنها وقت ندارد، يا نمىخواهد همه را در آن روز بخواند، مستحب است نماز قضاى آن روز را پيش از نماز ادا بخواند، بلكه مطابق احتياط است.
(1128) نماز قضا را با جماعت مىشود خواند، چه نماز امام جماعت ادا باشد يا قضا، و لازم نيست هر دو يك نماز را بخوانند مثلا اگر نماز قضاى صبح را با نماز ظهر يا عصر امام بخواند اشكال ندارد.
(1129) نمازهاى مستحبى كه وقت خاص دارند در صورت ترك، قضاى آنها