(902) در وجوب سجده براى كسى كه آيه سجده را مىشنود، فرق نمىكند كه قرائت كننده مكلف باشد يا نباشد، و آنكه قرائت كننده خودش هم سجده كند يا نكند، و آنكه صحيح قرائت كند يا غلط، اما به صورتى كه معلوم و مشخص باشد كه آيه سجده را تلاوت كرده، و همين طور فرق نمىكند كه به صورت حرام، مثل غنا بخواند يا نه، و آنكه شنيدن به صورت حرام باشد مثل التذاذ از صداى اجنبيه يا نه، و باز هم فرق نمىكند كه وقت گوش دادن بداند كه به آيه سجده گوش مىدهد و يا بعد از گوش دادن بفهمد آيه سجده بوده است. و اما اگر قرائت كننده طفل غير مميز باشد و يا از شخص خواب بشنود سجده واجب نمىشود و هم چنين است اگر شنونده كلمات و حروف را تشخيص ندهد و فقط همهمه اى بشنود.
(903) در سجده واجب قرآن بايد نيت سجده كردن را داشته باشد و مكان هم مباح باشد و طورى باشد كه اگر مردم ديدند، بگويند سجده كرد، ولى ساير شرايطى كه در سجده‌ نماز معتبر است لازم نيست مانند پوشانيدن عورت و پاك بودن مهر يا چيزى كه بر آن سجده مىكنند و بلندتر نبودن محل سجده از محل پا و گذاشتن دست ها و زانوها و نوك انگشتان بزرگ پا بر زمين و مانند اينها، اگر چه رعايت اين امور مورد احتياط است.
(904) هر گاه در سجده‌ واجب قرآن پيشانى را به قصد سجده به زمين بگذارد، اگر چه ذكر نگويد كافى است، و گفتن ذكر مستحب است، و بهتر است بگويد:
" لا إله الا الله حقا حقا لا إله ا لا الله ايمانا و تصديقا لا إله الا الله عبودية ورقا سجدت لك يا رب تعبدا ورقا لا مستنكفا ولا مستكبرا بل انا عبد ذليل ضعيف خائف مستجير ".
تشهد (905) در ركعت دوم تمام نمازهاى واجب و ركعت سوم نماز مغرب و ركعت چهارم نماز ظهر و عصر و عشا بايد انسان بعد از سجده دوم بنشيند و در حال آرام بودن بدن تشهد بخواند، و ذكر تشهد بنا بر احتياط عبارت است از: