وصيت وصيت آن است كه انسان سفارش كند بعد از مرگش براى او كارهايى انجام دهند، يا بگويد بعد از مرگش چيزى از مال او ملك كسى باشد، يا براى اولاد خود و كسانى كه اختيار آنان با او است قيم و سر پرست معين كند، و كسى را كه به او وصيت مىكنند، وصى مىگويند.
(2162) پدر و جد پدرى كه بر اطفال ولايت دارند در صورتى كه يكى از آنها زنده است، مىتواند وصيت كند كه سرپرستى اطفالش براى شخص ديگرى باشد، و همين طور مىتواند وصيت كند كه شخص دوم نيز، بعد از خود شخص سومى را به عنوان سرپرست اطفال انتخاب كند، ولى اين حق براى مادر ثابت نيست، بلكه قيم اطفال ولى شرعى آنها است.
(2164) كسى كه مىخواهد وصيت كند، بنابر اظهر مىتواند با اشاره اى كه مقصودش را بفهماند، وصيت كند اگر چه لال هم نباشد.
(2165) بنا بر اظهر انسان مىتواند وصيت خود را به وسيله نوشتن انجام دهد.
(2166) وصيت به صرف كردن مالى در معصيت جايز نيست، پس وصيتى كه مشتمل بر كمك ظالم در ظلمش و فاسق در فسقش است باطل مىباشد، به شرط اين كه مقصود او منحصرا اين مصرف خاص بوده باشد، و اگر نه اصل وصيت صحيح است، ولى در راههاى خير مصرف مىگردد و هم چنين اگر مورد وصيت مشترك بين حلال و حرام باشد، حمل بر حلال مىشود، مگر آن كه بدانيم كه در وصيت قصد حرام نموده، كه در اين صورت صحيح نيست، و اگر وصيت به چيزى كرد كه استفاده‌ از آن غالبا در حرام است ولى بدانيم كه مقصود او منفعت حلال بوده است