(1325) اگر روزه دار بتواند از قى كردن خوددارى كند، چنانچه براى او ضرر و مشقت نداشته باشد، بايد خوددارى نمايد.
(1326) اگر يقين داشته باشد كه به واسطه‌ آروغ زدن، چيزى از گلو بيرون مىآيد، نبايد عمدا آروغ بزند ولى اگر يقين نداشته باشد اشكال ندارد.
(1327) اگر آروغ بزند و بدون اختيار چيزى در گلو يا دهانش بيايد، بايد آن را بيرون بريزد و اگر بى اختيار فرو رود، روزه اش صحيح است. و در صورت فرو بردن عمدى، روزه اش باطل، و قضا و كفاره بر او واجب مىشود.
(1328) اگر روزه دار با علم و عمد قصد انجام فعلى را بنمايد كه روزه را باطل مىكند، روزه اش باطل است ولى كفاره ندارد " كفاره روزه " (1329) كسى كه روزه‌ ماه مبارك رمضان بر او واجب است، اگر به عمد يا شبه عمد، روزه‌ خود را باطل كند، بايد علاوه بر قضاى آن، كفاره بدهد مگر در مواردى كه بعدا گفته خواهد شد.
(1330) كسى كه كفاره روزه رمضان بر او واجب است، بايد يك بنده آزاد كند، يا به دستورى كه در مسأله بعد گفته مىشود دو ماه روزه بگيرد، يا شصت فقير را سير كند يا به هر كدام يك مد - كه تقريبا ده سير است - طعام، يعنى گندم يا جو و مانند اينها بدهد، و دادن پول كافى نيست، ولى اگر فقير را در خريد و قبول آن وكيل كند و فقير نيز انجام دهد، كافى است.
(1331) كسى كه مىخواهد دو ماه روزه كفاره رمضان را بگيرد، بايد سى و يك روز آن را پى در پى بگيرد و اگر بقيه ‌آن پى در پى نباشد اشكال ندارد، بنابر اين كسى كه مىخواهد سى و يك روز پى در پى روزه بگيرد بايد زمانى را انتخاب كند كه در بين اين سى و يك روز، روزى كه روزه داشتن در آن حرام است، مثل عيد قربان، وجود نداشته باشد، و هم چنين روزى نباشد كه روزه آن بر او واجب باشد، مثل اين كه نذر كرده باشد يا ماه مبارك رمضان پيش آيد.