(1141) هر گاه بداند نماز امام باطل است، مثلا بداند امام وضو ندارد، اگر چه خود امام ملتفت نباشد، نمىتواند به او اقتدا كند.
(1142) اگر مأموم بعد از نماز بفهمد كه امام عادل نبوده يا كافر بوده، يا به جهتى نمازش باطل بوده، مثلا بى وضو نماز خوانده، نمازش صحيح است، و هم چنين اگر در اثناء نماز به يكى از اين سه امر اطلاع پيدا كرد، نيت فرادى مىكند و بقيه نماز را مىخواند و نمازش صحيح است.
(1143) انسان در بين نماز جماعتى كه خواندن آن به جماعت واجب نيست بنابر اظهر مىتواند نيت فرادى كند اگر چه از اول نماز قصد فرادى داشته باشد، مثلا نيت كند كه دو نماز خود را با يك نماز امام بخواند يعنى قصد كند كه بين نماز فرادى كند و زودتر تمام كند و دوباره نماز دوم را به او اقتدا كند. ولى ممكن است از جهت اخلال به نظم جماعت و اشتباه انداختن مأمومين ممنوع باشد.
(1144) اگر مأموم به واسطه‌ عذرى بعد از حمد و سوره امام نيت فرادى كند لازم نيست حمد و سوره را بخواند، ولى اگر پيش از تمام شدن حمد و سوره نيت فرادى نمايد، بايد مقدارى را كه امام نخوانده بخواند.
(1145) اگر در بين نماز جماعت نيت فرادى نمايد، بنا بر احتياط واجب نبايد دوباره نيت جماعت كند، ولى اگر مردد شود كه نيت فرادى كند يا نه، و بعد تصميم بگيرد نماز را با جماعت تمام كند، نمازش صحيح است.
(1146) اگر موقعى كه امام در ركوع است، مأموم اقتدا كند و به ركوع امام برسد، اگر چه ذكر امام تمام شده باشد، نمازش به طور جماعت صحيح است و يك ركعت حساب مىشود. اما اگر به مقدار ركوع خم شود و به ركوع امام نرسد نمازش به طور فرادى صحيح مىباشد و بايد آن را تمام نمايد.
(1147) اگر موقعى كه امام در ركوع است اقتدا كند و به مقدار ركوع خم شود ولى شك كند كه به ركوع امام رسيده يا نه، نمازش صحيح است و بنا بر احتياط فرادى مىشود.
(1148) اگر موقعى كه امام در ركوع است اقتدا كند و پيش از آن كه به اندازه ركوع خم شود، امام سر از ركوع بردارد، مىتواند نيت فرادى كند يا مىتواند صبر كند تا