(1579) انسان اگر چه مخارج افراد تحت تكفل خود را از مال حرام بدهد، بايد فطره آنان را از مال حلال بدهد.
(1580) اگر انسان كسى را اجير نمايد و شرط كند كه مخارج او را بدهد در صورتى كه به شرط خود عمل كند و اجير نان خور او حساب شود، بايد فطره‌ او را هم بدهد.
(1581) اگر كسى بعد از غروب شب عيد فطر بميرد، بايد فطره‌ او و افراد تحت تكفل او را از مال او بدهند، ولى اگر پيش از غروب بميرد، واجب نيست فطره او و خانواده اش را از مال او بدهند.
مصرف زكات فطره (1582) اگر زكات فطره را به يكى از هشت مصرفى كه سابقا براى زكات گفته شد برسانند، بنا بر اظهر كافى است، ولى احتياط در آن است كه فقط به فقراى شيعه بدهند.
(1583) بنا بر اظهر جايز است زكات فطره را به فقير مستضعف، يعنى كسى كه نه اهل ولايت است و نه دشمن شيعه، بدهند.
(1584) اگر طفل شيعه اى فقير باشد، انسان مىتواند فطره را به مصرف او برساند، يا به وسيله‌ دادن به ولى طفل، ملك طفل نمايد.
(1585) به يك فقير نبايد بيشتر از مخارج سالش فطره بدهند و بنابر احتياط واجب كمتر از يك صاع (تقريبا سه كيلو) نيز فطره ندهند.
(1586) مستحب است در دادن زكات فطره، خويشان فقير را بر ديگران مقدم دارد و بعد همسايگان فقير را و بعد اهل علم فقير را، ولى اگر ديگران از جهتى برترى داشته باشند، مستحب است آنها را مقدم بدارد.