نذر و عهد (2128) انسان مىتواند با نذر كردن، انجام كارى كه مطلوب شارع است و يا ترك كارى را كه مورد نهى واقع شده بر خود واجب كند.
(2129) كسى كه نذر مىكند بايد عاقل، بالغ و مسلمان باشد. بنا بر اين نذر از غير بالغ يا ديوانه، يا كافر صحيح نيست.
(2130) كسى كه نذر مىكند بايد به اختيار خود نذر كند، بنابر اين اگر كسى مجبور شده باشد، يا عصبانى باشد به طورى كه بى اختيار شده باشد، يا كسى در حال غفلت و بى توجهى يا اشتباهى و بدون تصميم نذر كند، نذر او صحيح نيست.
(2131) سفيه و كسى كه مفلس است يعنى ورشكست شده، نذرى كه مربوط به مسائل مالى باشد از آنان صحيح نيست.
(2132) كسى كه نذر مىكند بايد به قصد قربت و نزديك شدن به خداوند متعال نذر كند، بنابر اين اگر براى خدا نذر نكند، صحيح نيست، بنابر اين كافى است موقع نذر كردن بنا بر اظهر بگويد: " لله على "، يعنى: " براى خداوند، به عهده‌ من باشد كه فلان كار را انجام بدهم "، و اگر كسى كه عربى نمىداند ترجمه‌ آن را به هر زبانى بگويد كافى است.
(2133) اگر نذر كند كارى را انجام دهد، بايد بنابر اقرب، آن كار واجب يا مستحب باشد، پس اگر نذر كند كار مباحى انجام دهد، صحيح نيست، و اگر نذر كند كارى را ترك كند، بايد آن كار حرام يا مكروه باشد.
(2134) بايد به آنچه كه نذر كرده قدرت و توانايى داشته باشد، بنابر اين اگر به چيزى عقلا يا عادتا قدرت نداشت و نذر كرد، صحيح نيست.