موارد استثناء بدن و لباس نمازگزار (712) در چهار صورت كه تفصيل آنها بعدا گفته مىشود، اگر بدن يا لباس نمازگزار نجس باشد، نماز او صحيح است:
1 - به واسطه‌ زخم يا جراحت يا دملى كه در بدن او است، لباس يا بدنش به خون آلوده شده باشد.
2 - بدن يا لباس او به مقدار كمتر از درهم، - كه تقريبا به اندازه‌ بند سر انگشت سبابه (انگشت شهادت) مىشود -، به خون آلوده باشد.
3 - ناچار باشد با بدن يا لباس نجس نماز بخواند.
4 - لباس هاى كوچك او مانند جوراب و عرقچين، نجس باشد.
احكام اين چهار صورت به تفصيل در مسائل بعد گفته مىشود.
(713) اگر در بدن يا لباس نمازگزار خون زخم يا جراحت يا دمل باشد، چنانچه طورى است كه آب كشيدن بدن يا لباس يا عوض كردن لباس براى بيشتر مردم سخت است، تا وقتى كه زخم يا جراحت يا دمل خوب نشده است، مىتواند با آن خون نماز بخواند، و اگر طورى است كه براى مردم آب كشيدن آن سخت نيست، ولى براى شخص او سخت و مشكل است، صحت نماز با اين لباس يا بدن خالى از وجه نيست، و هم چنين است اگر چركى كه با خون بيرون آمده يا دوايى كه روى زخم گذاشته اند و نجس شده، در بدن يا لباس او باشد.
(714) اگر خون بريدگى و زخمى كه به زودى خوب مىشود و شستن آن آسان است، در بدن يا لباس نمازگزار باشد، نماز او باطل است.
(715) اگر جايى از بدن يا لباس كه با زخم فاصله دارد، به رطوبت زخم نجس شود، جايز نيست با آن نماز بخواند. ولى مقدارى از بدن يا لباس كه معمولا به رطوبت زخم آلوده مىشود، نماز خواندن با آن مانعى ندارد.
(716) اگر از بواسيرى كه دانه هاى آن بيرون نباشد يا زخمى كه توى دهان و بينى و مانند اينها است، خونى به بدن يا لباس برسد، بنابر اظهر نمىتواند با آن نماز