احكام قسم (2120) انسان مىتواند با قسم خوردن، انجام كارى را كه مطلوب شارع است و يا ترك كارى را كه نهى شده است، بر خود واجب كند.
(2121) اگر قسم بخورد كارى را انجام دهد يا ترك كند، مثلا قسم بخورد كه روزه بگيرد يا سيگار نكشد، چنانچه عمدا مخالفت كند، بايد كفاره بدهد، يعنى يك بنده آزاد كند يا ده فقير را سير كند يا آنان را بپوشاند، و اگر نتواند آنها را انجام دهد، بايد سه روز روزه بگيرد.
(2122) قسم چند شرط دارد:
1 - كسى كه قسم مىخورد بايد بالغ و عاقل باشد و از روى قصد و اختيار قسم بخورد، پس قسم خوردن بچه، ديوانه، مست و كسى كه مجبورش كرده اند درست نيست، و هم چنين است اگر در حال عصبانيت بدون قصد قسم بخورد.
2 - كارى را كه قسم مىخورد انجام دهد، بايد حرام و مكروه نباشد و كارى را كه قسم مىخورد ترك كند، بايد واجب يا مستحب نباشد و قسم بر ترك امرى كه راجح است، هر چند دنيوى باشد، منعقد نمىشود، و متعلق قسم با رجحان به طور قطع كفايت مىكند ولى انعقاد قسم در امر متساوى الطرفين، يعنى مباح، مبنى بر احتياط است.
3 - به يكى از اسامى خداوند عالم قسم بخورد كه به غير ذات مقدس او گفته نمىشود، مانند " خدا " و " الله "، و نيز اگر به اسمى قسم بخورد كه به غير خدا هم مىگويند ولى به قدرى بر خدا اطلاق مىشود كه هر وقت كسى آن اسم را بگويد