" مصرف خمس " (1446) خمس را بايد دو قسمت كنند، يك قسمت آن سهم سادات است كه بنا بر احتياط واجب بايد با اذن مجتهد جامع الشرايط به سيد فقير، يا سيد يتيم، يا به سيدى كه در سفر درمانده شده بدهند و نصف ديگر آن سهم امام (عليه السلام) است كه در اين زمان بايد به مجتهد جامع الشرايط بدهند، و در صورت عدم مطالبه مجتهد، به مصرفى كه او اجازه مىدهد برسانند، ولى اگر انسان بخواهد سهم امام (عليه السلام) را به مجتهدى كه از او تقليد نمىكند بدهد، در صورتى به او اذن داده مىشود كه بداند آن مجتهد و مجتهدى كه از او تقليد مىكند، سهم امام (عليه السلام) را از نظر كميت و كيفيت به يك نحو مصرف مىكنند.
(1447) كسى كه خمس مىدهد، هنگام دادن خمس به مجتهد يا نماينده‌ او يا در صورتى كه مجاز است، هنگام رساندن خمس به موارد مصرف آن، بايد قصد قربت نمايد، يعنى خمس را به قصد انجام فرمان خداوند و براى نزديك شدن به او بدهد، ولى اگر ديگرى را براى رساندن خمس وكيل كرده باشد، همين كه وكيل قصد قربت كند كافى است.
(1448) سيد يتيمى كه به او خمس مىدهند، بايد فقير باشد ولى به سيدى كه در سفر درمانده شده، اگر در وطنش فقير هم نباشد، مىشود خمس داد.
(1449) به سيدى كه در سفر درمانده شده، اگر سفر او سفر معصيت باشد، نبايد خمس بدهند.
(1450) به سيدى كه عادل نيست مىشود خمس داد ولى به سيدى كه دوازده امامى نيست بنا بر اظهر نبايد خمس بدهند.
(1451) به سيدى كه معصيت كار است، اگر خمس دادن كمك به معصيت او باشد، بنا بر احوط نمىشود خمس داد، و به سيدى هم كه آشكارا معصيت مىكند، اگر چه دادن خمس كمك به معصيت او نباشد، بهتر اين است كه خمس ندهند.
(1452) اگر كسى بگويد سيدم نمىشود به او خمس داد مگر آن كه دو نفر