مزارعه مزارعه معامله اى است بين مالك و زارع بدين صورت كه مالك زمين را در اختيار زارع مىگذارد تا زراعت كند و در عوض مقدارى از حاصل آن را زارع به مالك بدهد.
(1766) مزارعه چند شرط دارد:
1 - مالك به زارع بگويد: زمين را به تو واگذار كردم، و زارع هم بگويد: قبول كردم، يا بدون اين كه حرفى بزنند مالك، زمين را براى مزارعه واگذار كند و زارع تحويل بگيرد.
2 - مالك و زارع هر دو بالغ و عاقل باشند و با قصد و اختيار خود مزارعه را انجام دهند و حاكم شرع آنان را از تصرف در اموالشان منع نكرده باشد، بلكه اگر سفيه باشند، اگر چه حاكم شرع جلوگيرى نكرده باشد نمىتوانند مزارعه را انجام دهند و اين حكم در همه معاملات جارى است.
3 - تمام محصول زمين به يكى از آن دو اختصاص داده نشود.
4 - سهم هر كدام به طور مشاع باشد، مثل نصف يا ثلث حاصل و مانند اينها، و بايد تعيين شده باشد پس اگر قرار بگذارند كه حاصل يك قطعه، مال يكى و حاصل قطعه‌ ديگر، مال ديگرى باشد صحيح نيست، و نيز اگر مالك بگويد: در اين زمين زراعت كن و هر چه مىخواهى به من بده، صحيح نيست.
5 - مدتى را كه بايد زمين در اختيار زارع باشد معين كنند، و بايد مدت به قدرى باشد كه در آن مدت به دست آمدن محصول ممكن باشد.
6 - زمين قابل زراعت باشد، و اگر زراعت در آن ممكن نباشد، اما بتوانند كارى