در اثناء زن راضى شود، بنا بر احتياط واجب مرد دو كفاره بدهد و زن يك كفاره و اگر زن به نزديكى راضى بوده، بر هر كدام يك كفاره واجب مىشود.
(1340) اگر زنى شوهر روزه دار خود را مجبور كند كه نزديكى نمايد يا كار ديگرى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد، واجب نيست كفاره روزه شوهر را بدهد.
(1341) كسى كه به سبب مسافرت يا بيمارى روزه نمىگيرد، نمىتواند زن روزه دار خود را مجبور به نزديكى كند.
(1342) اگر كفاره واجب شود نبايد در بجا آوردن آن كوتاهى كرد ولى لازم نيست فورا آن را انجام داد.
(1343) اگر كفاره واجب شود و چند سال آن را بجا نياورد، چيزى بر آن اضافه نمىشود.
مواردى كه فقط قضاى روزه واجب است (1344) غير از مواردى كه در مسائل گذشته بيان شد در چند صورت ديگر هم فقط قضاى روزه بر انسان واجب است و كفاره واجب نيست:
1 - در شب ماه رمضان جنب باشد و به تفصيلى كه در مسائل قبلى گفته شد تا اذان صبح از خواب دوم بيدار نشود ولى چنان كه گفته شد علاوه بر قضا، احتياط واجب نيز در دادن كفاره است.
2 - كسى كه مىتواند از صبح شدن مطلع شود، بدون تحقيق، كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد و بعد معلوم شود كه صبح بوده است، ولى اگر چنين كسى تحقيق كرد و اطمينان پيدا كرد كه صبح نشده ولى بعد معلوم شد كه صبح شده بود، قضا بر او واجب نيست.
3 - كسى كه قادر به تحقيق است، به قول كسى كه مىگويد: صبح نشده، اعتماد كند اگر چه از حرف او اطمينان پيدا كند كه شب است، و كارى كه روزه را باطل مىكند انجام دهد و بعد معلوم شود صبح بوده است، و هم چنين است اگر دو نفر عادل شهادت دهند صبح نشده و انسان يقين به شب بودن نداشته باشد، حتى اگر از