متعه (يا صيغه) (1902) صيغه كردن زن، اگر چه براى لذت بردن نيز نباشد، صحيح است.
(1903) زنى كه صيغه مىشود اگر در عقد شرط كند كه شوهر با او نزديكى نكند، عقد و شرط او صحيح است و شوهر فقط مىتواند، لذت هاى ديگر از او ببرد، ولى اگر بعدا به نزديكى راضى شود، شوهر مىتواند با او نزديكى نمايد.
(1904) مرد مىتواند زنى را كه صيغه او بوده و هنوز عده اش تمام نشده، بعد از تمام شدن مدت ازدواج يا بخشيدن آن مدت، به عقد دائم خود در آورد.
" ازدواج هاى حرام " (1905) ازدواج با زن هايى كه به انسان محرم هستند مثل مادر و خواهر و مادر زن حرام است.
(1906) اگر كسى زنى را براى خود عقد نمايد، اگر چه با او نزديكى نكند، مادر و مادر مادر آن زن و مادر پدر او، هر چه بالا روند به آن مرد محرم مىشوند.
(1907) اگر زنى را عقد كند و با او نزديكى نمايد، دختر و نوه ‌دخترى و پسرى آن زن هر چه پايين آيند، چه در وقت عقد باشند، يا بعدا به دنيا بيايند، به آن مرد محرم مىشوند.
(1908) اگر با زنى كه براى خود عقد كرده، نزديكى هم نكرده باشد، تا وقتى كه آن زن در عقد او است نمىتواند با دختر او ازدواج كند.
(1909) عمه و خاله ‌پدر، عمه و خاله ‌پدر پدر، عمه و خاله‌ مادر، و عمه و خاله مادر مادر هر چه بالا روند، به انسان محرم هستند.
(1910) پدر و جد مرد، هر چه بالا روند، و پسر و نوه ‌پسرى و دخترى او هر چه پايين آيند، چه در موقع عقد باشند، يا بعدا به دنيا بيايند، به زن او محرم هستند.
(1911) اگر زنى را براى خود عقد كند، دائم باشد، يا غير دائم، تا وقتى كه آن زن