(1537) به كسى كه معصيت كبيره و امورى كه در اسلام منكر و قبيح هست مرتكب مىشود، مخصوصا كسى كه آشكارا معصيت انجام مىدهد بنابر احتياط واجب نبايد زكات بدهند، مگر به قدر ضروريات او و خانواده اش.
(1538) انسان نمىتواند مخارج كسانى، مثل اولاد، كه خرجشان بر او واجب است از زكات بدهد، ولى اگر مخارج آنان را ندهد، ديگران مىتوانند به آنان زكات بدهند.
(1539) اگر انسان زكات به پسرش بدهد كه خرج زن و خدمتكار خود كند اشكال ندارد.
(1540) زنى كه صيغه شده اگر فقير باشد، شوهرش و ديگران مىتوانند به او زكات بدهند، ولى اگر شوهرش در ضمن عقد شرط كند كه مخارج او را بدهد يا به جهت ديگرى دادن مخارجش بر او واجب باشد، در صورتى كه بتواند مخارج آن زن را بدهد يا زن بتواند او را مجبور كند، نمىشود به آن زن از سهم فقرا زكات داد.
(1541) زن مىتواند به شوهر فقير خود زكات بدهد، اگر چه شوهر، زكات را صرف مخارج خود آن زن نمايد.
(1542) سيد نمىتواند از غير سيد زكات بگيرد، ولى اگر خمس و ساير وجوهات كفايت مخارج او را نكند و ناچار به گرفتن زكات باشد، مىتواند از غير سيد زكات بگيرد، ولى احتياط واجب آن است كه اگر ممكن باشد فقط به مقدارى كه براى مخارج سالانه اش ضرورى باشد بگيرد و اگر در اثناى سال از زكات بى نياز شد آن را عودت يا با اذن زكات دهنده به مصرف مستحقين زكات برساند و خودش از خمس استفاده كند.
نيت زكات (1543) انسان بايد زكات را به قصد قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم بدهد و اگر غير از زكات، مال ديگرى هم بر او واجب شده است، در نيت معين كند كه آنچه را مىدهد زكات است، ولى اگر هم زكات مال بر او واجب شده است و هم