" احكام مالى كه پيدا شده " (2056) مالى را كه انسان پيدا مىكند، اگر نشانه اى نداشته باشد كه به وسيله ‌آن صاحبش پيدا شود، و حيوان هم نباشد و ارزش آن از يك درهم، يعنى 6 / 12 نخود نقره ‌سكه دار كمتر نباشد، مىتواند از طرف صاحبش صدقه دهد، و يا به حاكم شرع بدهد.
(2057) اگر مالى را پيدا كند كه نشانه دارد و قيمت آن كمتر از يك درهم باشد و صاحب آن معلوم نباشد، مىتواند به قصد اين كه ملك خودش شود بردارد ولى اگر صاحب آن پيدا شد و آن را مطالبه كرد، در صورتى كه براى او مشقت ندارد، بنابر احتياط واجب بايد عين مال او را برگرداند، و اگر تلف شده باشد بنابر اظهر ضامن مثل يا قيمت آن نيست.
(2058) هر گاه چيزى را كه پيدا كرده نشانه اى دارد كه به وسيله ‌آن مىتواند صاحبش را پيدا كند، در صورتى كه قيمت آن در زمان برداشتن آن كمتر از يك درهم نباشد، واجب است از همان وقت اعلان كند، يعنى تا يك سال در محل اجتماع مردم بگويد يا بنويسد و در محل مناسب نصب كند.
(2059) اگر انسان خودش نخواهد اعلان كند، مىتواند به كسى كه اطمينان دارد بگويد كه از طرف او اعلان نمايد.
(2060) اگر تا يك سال اعلان كرد و صاحب مال پيدا نشد، چنانچه در غير حرم مكه پيدا كرده، مىتواند از طرف صاحبش صدقه بدهد يا به عنوان امانت براى صاحبش نزد خود نگهدارى كند، يا به حاكم شرع بدهد يا براى خود بردارد و قصد كند كه اگر صاحبش پيدا شد عوض آن را به او بدهد، و اگر در حرم مكه پيدا كرد، چنانچه قصد ندارد كه به عنوان امانت نگه دارد، ظاهر اين است كه صدقه مىدهد.
(2061) اگر صاحب مال بعد از يك سال اعلان پيدا شد، چنانچه مال را صدقه يا به حاكم شرع داده، بنابر اقرب ضامن نيست و هم چنين اگر بدون افراط و تفريط تلف شده نيز ضامن نيست، و اگر به عنوان امانت نگاه داشته، تحويل مىدهد، و اگر