يعنى انگشتان دست وسينه‌ پا را به زمين بگذارد و زانوها را بلند كند، و بايد بعد از تشهد، با امام برخيزد و حمد و سوره را بخواند، و اگر براى سوره وقت ندارد، حمد را تمام كند و در ركوع خود را به امام برساند، و چنانچه طورى است كه اگر بخواهد حمد را بخواند و يا تمام كند به ركوع امام نمىرسد اظهر تمام كردن حمد است اگر چه احتياط در قصد فرادى است.
(1160) اگر موقعى كه امام در ركعت دوم نماز چهار ركعتى است اقتدا كند، بايد در ركعت دوم نمازش كه ركعت سوم امام است بعد از دو سجده بنشيند و تشهد را به مقدار واجب بخواند و برخيزد و چنانچه براى گفتن سه مرتبه تسبيحات وقت ندارد، يك مرتبه بگويد و در ركوع يا سجده خود را به امام برساند، و اگر يك مرتبه تسبيحات را هم وقت ندارد كمتر از آن بگويد و به ركوع امام برسد و اگر اصلا وقت ندارد، قريب است كه هيچ ذكر نگويد و با امام ركوع كند، اگر چه احتياط در قصد انفراد و اتمام است.
(1161) اگر در ركعت سوم يا چهارم در حالى كه امام ايستاده اقتدا كند، بنابر احوط بايد حمد و سوره را بخواند و اگر براى سوره وقت ندارد، بايد حمد را تمام كند و در ركوع خود را به امام برساند، و چنانچه طورى است كه اگر حمد بخواند يا حمد را بخواهد تمام كند به ركوع نخواهد رسيد احتياط در اين است كه قصد فرادى كند و حمد را تمام كرده و بقيه نماز را هم خودش بخواند، ولى اگر مأموم در ركعت دوم خود چنانچه طورى است كه اگر بخواهد حمد را تمام كند به ركوع امام نمىرسد، نمىتواند حمد را رها كرده و همراه امام به ركوع برود، بلكه بايد حمد را تمام كند و خود را در سجده به امام برساند، گرچه احوط در اين صورت قصد فرادى است.
(1162) كسى كه مىداند اگر سوره را بخواند در ركوع به امام نمىرسد، بايد سوره را نخواند.
(1163) كسى كه اطمينان دارد كه اگر سوره را شروع كند يا تمام نمايد به ركوع امام مىرسد، احتياط واجب آن است كه سوره را شروع كند، يا اگر شروع كرده تمام نمايد.