و اطمينان به مصرف در حلال باشد و عرفا كمك به انجام معصيت نباشد، وصيت صحيح است.
(2167) مالى كه مورد وصيت قرار مىگيرد بايد قابليت تملك داشته باشد، پس وصيت به شراب يا سگ و خوك و امثال آنها باطل است، مگر آن كه مقصود او جهت حلالى، مثل وصيت به شراب براى سركه كردن باشد.
(2168) وصيت نمودن به سكونت موقت يا هميشگى در خانه اى صحيح است، و هم چنين است وصيت به ميوه‌ درختى، كه در اين صورت شامل ميوه موجود در حال وصيت هم مىشود، مگر آن كه قرينه اى بر خروج آن از مورد وصيت وجود داشته باشد.
(2169) وصيت شخص سفيه صحيح نيست مگر اين كه عقلايى باشد و مربوط به امور مالى نباشد كه بخواهد چيزى را مال كسى كند، و وصيت كسى كه ورشكست شده، اگر وصيت او مزاحمت با حقوق طلبكارهايش نداشته باشد، صحيح است.
(2170) كسى كه وصيت مىكند بايد بالغ و عاقل باشد، ولى بچه ده ساله اى كه خوب و بد را تميز مىدهد، اگر وصيت او مثل افراد بالغ عاقل باشد، بنابر اظهر، وصيت او صحيح است، و نيز وصيت كننده بايد از روى اختيار وصيت كند و كسى او را مجبور نكرده باشد و در غير اين صورت صحيح نيست.
(2171) كسى كه از روى عمد مثلا زخمى به خود زده، و همين طور بنابر اظهر كسى كه سمى خورده است كه به واسطه ‌آن، يقين يا گمان به مردن او پيدا مىشود، اگر وصيت كند كه مقدارى از مال او را به مصرفى برسانند صحيح نيست، و اگر بعد از اين عمل وصيت كرد ولى نمرد، در نفوذ اين وصيت تأمل است و احتياط در تجديد وصيت است، و اگر تجديد نكرد، بايد در عمل به وصيت بر طبق احتياط مناسب عمل شود.
(2172) اگر انسان وصيت كند كه چيزى را به شخصى بدهند، بنابر احوط، در صورتى آن شخص آن چيز را مالك مىشود كه آن را قبول كند، اگر چه در حال حيات وصيت كننده باشد، و اگر قبول كرد و بعد از مردن وصيت كننده رد كرد، مال