لباس نجس نماز بخواند، ولى در صورتى كه نجاست يكى از آنها بيشتر باشد، لازم است بنا بر احتياط آن را آب بكشد، بلكه بعيد نيست وظيفه اش همين باشد.
(684) كسى كه غير از لباس نجس، لباس ديگرى ندارد و در اثر تنگى وقت يا به علت ديگرى نمىتواند آن را تطهير كند، بايد با آن نماز بخواند و نمازش صحيح است.
(685) كسى كه دو لباس دارد، اگر بداند يكى از آنها نجس است و نداند كدام است، چنانچه وقت دارد بايد با هر دو لباس نماز بخواند، مثلا اگر مىخواهد نماز ظهر و عصر بخواند، بايد با هر كدام يك نماز ظهر و يك نماز عصر بخواند ولى اگر وقت تنگ است، با هر كدام نماز بخواند كافى است.
شرط دوم:
(686) لباس نمازگزار بايد مباح باشد و كسى كه مىداند پوشيدن لباس غصبى حرام است، اگر عمدا در لباس غصبى نماز بخواند، بنا بر احتياط بايد آن نماز را دوباره با لباس غير غصبى بخواند، گرچه با تحقق قصد قربت، اظهر صحت نماز است. و در صورت غصبى بودن چيزهايى كه به تنهايى عورت را نمىپوشاند مثل عرقچين، و هم چنين چيزهايى كه نمازگزار آنها را پوشيده ولى ساتر مباح ديگرى دارد نيز همين حكم جارى است.
(687) كسى كه مىداند پوشيدن لباس غصبى حرام است، ولى نمىداند نماز را باطل مىكند، اگر عمدا با لباس غصبى نماز بخواند حكمش همان است كه در مسأله قبل گفته شد.
(688) اگر لباسى را با رنگ غصبى رنگ نمايند و عين آن باقى باشد، يا با نخ غصبى دوخته باشند به طورى كه آن نخ عرفا تلف شده حساب نشود، نماز با آن حرام و بنا بر احتياط باطل است.
(689) اگر نداند يا فراموش كند كه لباس او غصبى است اگر چه خودش آن لباس را غصب كرده باشد و با آن نماز بخواند، نمازش بنابر اظهر صحيح است.
(690) اگر صاحب لباس غصبى در خصوص نماز در آن لباس اذن داد و يا به