(24) اگر عين نجس مانند خون به آبى كه بيشتر از كر است برسد و بو يا رنگ يا مزه ‌قسمتى از آن را تغيير دهد، چنانچه مقدارى كه تغيير نكرده كمتر از كر باشد تمام آب نجس مىشود. و اگر به اندازه ‌كر يا بيشتر باشد، فقط مقدارى كه بو يا رنگ يا مزه ‌آن تغيير كرده نجس است.
(25) آب فواره اگر متصل به كر باشد، آب نجس و هر متنجس را كه قابل تطهير با آب است پاك مىكند، ولى اگر قطره قطره روى آب نجس بريزد، آن را پاك نمىكند، مگر آن كه چيزى روى فواره بگيرند، تا آب آن قبل از قطره قطره شدن به آب نجس متصل شود و بهتر اين است كه آب فواره با آن آب نجس، مخلوط گردد.
(26) اگر چيز نجس را زير شيرى كه متصل به كر است بشويند، آبى كه از آن چيز مىريزد اگر متصل به كر باشد و بو يا رنگ يا مزه نجاست نگرفته باشد و عين نجاست هم در آن نباشد، پاك است.
(27) اگر مقدارى از آب كر يخ ببندد و باقى آن به قدر كر نباشد، چنانچه نجاست به آن برسد نجس مىشود، و هر قدر از يخ هم آب شود نجس است.
(28) آبى كه به اندازه كر بوده، اگر انسان شك كند كه از كر كمتر شده يا نه، مثل آب كر است، يعنى نجاست را پاك مىكند در صورتى كه تفاوت بين آبى كه الان هست و آنچه قبلا بوده كم باشد، و اگر نجاستى هم به آن برسد نجس نمىشود. اما آبى كه كمتر از كر بوده و انسان شك دارد به مقدار كر رسيده يا نه، حكم آب كر را ندارد.
(29) كر بودن آب به سه راه ثابت مىشود:
1 - خود انسان يقين كند يا اطمينان داشته باشد بنابر اظهر.
2 - دو مرد عادل خبر دهند.
3 - كسى كه آب در اختيار او است بگويد آب كر است. مثلا صاحب منزل بگويد:
حوض منزل كر است.