ذات مقدس حق در نظر مىآيد، مثل آن كه به " خالق " و " رازق " قسم بخورد، صحيح است.
4 - قسم را به زبان بياورد، و اگر بنويسد يا در قلبش آن را قصد كند، صحيح نيست، ولى شخص لال اگر با اشاره قسم بخورد، صحيح است.
5 - عمل كردن به قسم براى او ممكن باشد، و اگر موقعى كه قسم مىخورد ممكن بوده ولى بعدا تا آخر وقتى كه براى قسم معين كرده عاجز شود، يا برايش مشقت داشته باشد، قسم او از وقتى كه عاجز شده به هم مىخورد.
(2123) اگر پدر، فرزند را از قسم خوردن نهى كند و يا شوهر، همسرش را از قسم خوردن نهى نمايد، قسم آنان صحيح نيست، بلكه اگر پسر بدون اذن پدر، و زن بدون اذن شوهر قسم بخورد، قسم آنان نيز منعقد نخواهد شد.
(2124) اگر انسان قسم بخورد كه كار واجب يا مستحبى را انجام دهد، و يا معصيت يا مكروهى را ترك كند، بايد به مفاد قسم عمل كند و مخالفت آن كفاره دارد.
(2125) تخلف از قسم در صورت اضطرار يا فراموشى كفاره ندارد.
(2126) اگر انسان بدون اين كه تصميم قلبى بر انجام يا ترك كارى داشته باشد قسم بخورد، مثلا در مكالمات روزمره بگويد: به خدا چنين شد يا چنين نشد، اين گونه قسم موجب كفاره نيست ولى اگر راست باشد مكروه است، و اگر دروغ باشد گناه است.
(2127) اگر براى از بين بردن حق مسلمانى قسم بخورد حرام است، و اگر براى اين كه خودش يا مسلمان ديگرى را از شر ظالمى، نجات دهد قسم دروغ بخورد اشكالى ندارد، بلكه گاهى واجب مىشود.