خلاف احتياط است.
(771) اگر پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان گفته يا نه، بايد اذان را بگويد، ولى اگر مشغول اقامه شود و شك كند كه اذان گفته يا نه، گفتن اذان لازم نيست.
(772) اگر در بين اذان يا اقامه، پيش از آن كه قسمتى را بگويد شك كند كه قسمت پيش از آن را گفته يا نه، بايد قسمتى را كه در گفتن آن شك كرده بگويد، ولى اگر در حال گفتن قسمتى از اذان يا اقامه شك كند جمله‌ قبلى را گفته يا نه، بعيد نيست گفتن آن لازم نباشد.
(773) مستحب است انسان در موقع گفتن اذان، رو به قبله بايستد و با وضو يا غسل باشد. ولى در اقامه بنا بر احوط با وضو يا غسل بودن شرط است، و در اذانى كه براى اعلام داخل شدن وقت است مستحب است جاى بلندى بايستد و دستها را به گوش بگذارد و صدا را بلند نمايد و بكشد و بين جمله هاى اذان كمى فاصله دهد و بين آنها حرف نزند.
(774) مستحب است بدن انسان در موقع گفتن اقامه آرام باشد و آن را از اذان آهسته تر بگويد و بين جمله هاى آن كمتر از اذان فاصله دهد ولى جمله ها را به هم نچسباند، و به خلاف اذان كه با تأنى گفته مىشود اقامه را سريع تر بگويد.
(775) مستحب است بين اذان و اقامه - در غير نماز مغرب - دو ركعت نماز بخواند و در صورت نخواندن نافله قدرى بنشيند يا سجده نمايد يا قدمى بردارد، و در مغرب كافى است قدرى ساكت شود يا قدمى بردارد، و حرف زدن بين اذان و اقامه نماز صبح، اگر ذكر نباشد مكروه است.
(776) مستحب است كسى را كه براى گفتن اذان معين مىكنند عادل و بينا و وقت شناس باشد يا اين كه راهنما داشته باشد، و صدايش بلند باشد و اذان را در جاى بلند بگويد.
(777) مؤذن در مقابل اذان گفتن بنا بر احتياط واجب نبايد مزد بگيرد و اما چيزى كه عنوان مزد ندارد جايز است، مثل ارتزاق از بيت المال و يا موقوفه اى كه از در آمد آن براى مؤذن سهمى در نظر گرفته شده است.