اول: نماز عصر روز جمعه در صورتى كه با نماز جمعه با هم خوانده شود.
دوم: نماز عصر روز عرفه كه روز نهم ذى حجه است در صورتى كه با نماز ظهر جمع شود.
سوم: نماز عشاء شب عيد قربان، براى كسى كه در مشعر الحرام باشد در صورتى كه با نماز مغرب جمع شود و بنا بر احتياط در اين سه صورت كه گفته شد بايد اصلا اذان نگويند نه اين كه مستحب نباشد و گفتن آن بى اشكال باشد، ولى در جايى كه نماز عصر را با نماز ظهر با هم مىخوانند خوب است براى نماز عصر اذان گفته نشود.
چهارم: نماز عصر و عشاء زن مستحاضه.
پنجم: نماز عصر و عشاء كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول و غائط خوددارى كند. و در اين پنج نماز در صورتى اذان ساقط مىشود كه با نماز قبلى فاصله نداشته باشد، يا فاصله كمى بين آنها باشد و اگر فاصله پيدا كرد يا نافله بين آنها خوانده شد، بنا بر اظهر اذان گفتن به استحباب خود باقى است.
(760) اگر براى نماز جماعتى اذان و اقامه گفته باشند، كسى كه با آن جماعت نماز مىخواند، مىتواند براى نماز خود اذان و اقامه نگويد.
(761) اگر براى خواندن نماز جماعت به مسجد رود و ببيند جماعت تمام شده، تا وقتى كه صف ها به هم نخورده و جمعيت متفرق نشده بنا بر اظهر لازم نيست براى نماز خود اذان و اقامه بگويد، در صورتى كه براى جماعت اذان و اقامه گفته شده باشد.
(762) در جايى كه عده اى مشغول نماز جماعتند، يا نماز آنان تازه تمام شده و صف ها به هم نخورده است، اگر انسان بخواهد فرادى (به تنهايى) يا با جماعت ديگرى كه بر پا شده نماز بخواند، با سه شرط اذان و اقامه از او ساقط مىشود بنا بر اظهر، اول آن كه براى آن نماز، اذان و اقامه گفته باشند. دوم آن كه نماز جماعت باطل نباشد. سوم آن كه نماز او و نماز جماعت در يك مكان باشد و بنا بر احتياط بايد طورى باشد كه ملحق به صف بشود، پس اگر نماز جماعت داخل مسجد باشد و او بخواهد در بام مسجد نماز بخواند، مستحب است اذان و اقامه بگويد.