براى خود برداشته عوض آن را بايد بدهد.
( 2062) كسى كه مالى را پيدا كرده اگر عمدا به دستورى كه گفته شد اعلان نكند گذشته از اين كه معصيت كرده باز هم واجب است اعلان كند، و در سالى كه اعلان نكرده نمىتواند كارهايى را كه در مسائل قبل گفته شد انجام دهد.
(2063) اگر بچه‌ نابالغ يا ديوانه چيزى را پيدا كند، ولى او بايد وظايفى را كه گفته شد، انجام دهد.
(2064) اگر انسان در بين سالى كه اعلان مىكند از پيدا شدن صاحب مال نا اميد شود، بنا بر اظهر ديگر اعلان واجب نيست و مى تواند به وظايفى كه گفته شد عمل نمايد.
(2065) اگر در بين سالى كه اعلان مىكند مال از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى يا زياده روى كرده بايد عوض آن را به صاحبش بدهد، و اگر نه چيزى بر عهده‌ او نخواهد بود، ولى اگر قبل از تمام شدن سال براى خودش بردارد و تلف شود، ضامن است.
(2066) اگر مال نشانه دارى را كه ارزش آن به يك درهم مىرسد در جايى پيدا كند كه معلوم است به وسيله‌ اعلان صاحب آن پيدا نمىشود، مثل بيابانها يا خرابه ها و مانند آن، اگر مالك آن ولو اجمالا معلوم نباشد حكم كمتر از يك درهم را دارد، و اگر مالك آن ولو اجمالا معلوم باشد بايد به وظايفى كه براى بعد از اعلان گفته شد عمل نمايد.
(2067) در موقع اعلان بعضى از اوصاف مال پيدا شده را مىگويد كه تا حدودى آن را بشناساند و بعضى ديگر را نمىگويد تا مالك حقيقى را بشناسد.
(2068) اگر كسى چيزى را پيدا كند و ديگرى بگويد مال من است، اگر يقين يا اطمينان پيدا كند كه راست مىگويد يا دو شاهد عادل شهادت دهند و يا ادعا كننده قسم بخورد كه مال او است، واجب است به او داده شود، ولى اگر از نشانه دادن او فقط گمان برايش حاصل شود يا يك شاهد عادل شهادت دهد، مخير است به او بدهد يا ندهد، و در صورتى كه گمان قوى پيدا كند، وجوب تحويل به او خالى از وجه نيست.