چنانچه هيچ كدام نمىدانسته اند كه زن در عده است و يا اين كه نمىدانسته اند كه عقد كردن زن در عده حرام است، در صورتى كه مرد با او در زمان عده نزديكى كرده باشد، آن زن بر او حرام مىشود و اگر نزديكى كردن بعد از زمان عده بوده، عقد باطل است، ولى زن بر او حرام نمىشود، بلكه مىتواند بعدا زن را عقد نمايد.
(1921) اگر انسان بداند زنى شوهر دارد و با او ازدواج كند، بايد از او جدا شود و بعدا هم نمىتواند او را براى خود عقد كند، مگر اين كه نداند زن شوهر دارد و با او هم نزديكى نكرده باشد، كه در اين صورت فقط عقد باطل است، ولى بعد از طلاق او و تمام شدن ايام عده، ازدواج با آن زن، بنابر اظهر مانعى ندارد (1922) اگر زن شوهردار - نعوذ بالله - زنا كند، بر شوهر خود حرام نمىشود و چنانچه توبه نكند و بر عمل خود باقى باشد، بهتر است كه شوهر، او را طلاق دهد ولى بايد مهرش را بدهد.
(1923) مادر، خواهر و دختر كسى كه لواط داده، بر لواط كننده حرام است، اگر چه لواط كننده و لواط دهنده بالغ نباشند، ولى اگر گمان كند كه دخول شده، يا شك كند كه دخول شده يا نه، بر او حرام نمىشوند.
(1924) اگر با مادر يا خواهر يا دختر كسى ازدواج نمايد و بعد از ازدواج، با آن شخص لواط كند، بنا بر اظهر آنان بر او حرام نمىشوند، گر چه احوط باطل كردن عقد است به سبب طلاق.
(1925) اگر كسى در حال احرام، كه يكى از اعمال حج است، با زنى ازدواج نمايد عقد او باطل است، و چنانچه مىدانسته كه در حال احرام زن گرفتن بر او حرام است، ديگر نمىتواند آن زن را عقد كند.
(1926) اگر زنى كه در حال احرام است، با مردى كه در حال احرام نيست، ازدواج كند، عقد او باطل است، و اگر زن مىدانسته كه ازدواج كردن در حال احرام، حرام است، احتياط واجب آن است، كه بعدا با آن مرد ازدواج نكند.
(1927) اگر مرد طواف نساء را، كه يكى از اعمال حج است، بجا نياورد، زنش كه به واسطه محرم شدن بر او حرام شده بود، حلال نمىشود، و نيز اگر زن طواف