امام بوده، سجده‌ اول او خواهد بود و بقيه ‌نماز را با امام مىخواند.
(1197) اگر سهوا پيش از امام به ركوع رود و طورى باشد كه اگر سر بردارد به مقدارى از قرائت امام مىرسد، بايد سر بردارد و با امام به ركوع رود و نمازش صحيح است.
(1198) اگر سهوا پيش از امام به ركوع رود و طورى باشد كه اگر برگردد به چيزى از قرائت امام نمىرسد، بايد سر بردارد و با امام نماز را تمام كند و نمازش صحيح است و اگر سر بر ندارد تا امام برسد باز هم نمازش صحيح است.
(1199) اگر پيش از امام سهوا به سجده رود، بايد سر بردارد و با امام به سجده رود و اگر بر نداشت نمازش صحيح است.
(1200) اگر امام در ركعتى كه قنوت ندارد اشتباها قنوت بخواند، يا در ركعتى كه تشهد ندارد اشتباها مشغول خواندن تشهد شود مأموم نبايد قنوت و تشهد را بخواند ولى نمىتواند پيش از امام به ركوع رود، يا پيش از ايستادن امام بايستد بلكه بايد صبر كند تا قنوت و تشهد امام تمام شود و بقيه نماز را با او بخواند.
(1201) در تحقق جماعت فقط كافى است كه مأموم نيت اقتدا داشته باشد و نيت امامت براى امام معتبر نيست و بدون نيت او جماعت از طرفين محقق مىشود و احكام آن، از قبيل متابعت و شك جارى است، اما در استحقاق ثواب جماعت براى امام بدون نيت تأمل است و در اين صورت احوط براى امام اين است كه احكام جماعت را بر اين نماز جارى نكند.
(1202) صاحب مسجد و امام راتب (امامى كه براى امامت آن مسجد معين شده)، و صاحب منزل يا مستأجر آن در صورت واجد شرايط بودن، از ديگران در امامت براى جماعت مقدم هستند و مستحب است كسى را كه فقيه تر يا قرائتش از ديگران بهتر يا مسن تر يا هاشمى است امام جماعت قرار دهند.
(1203) امام جماعت بايد يك نفر باشد ولى اگر در بين نماز براى امام حادثه اى پيش آمد، مثل مردن، بيهوشى، ديوانگى، حدث، مرض، جارى شدن خون از بينى، احتياج به قضاى حاجت، و همين طور است اگر امام متوجه شود كه طهارت نداشته و يا نماز او شكسته بوده است، امام يا مأمومين مىتوانند ديگرى را امام قرار دهند،