(1003) اگر بعد از سلام نماز احتياط شك كند كه يكى از اجزاء يا شرايط آن را بجا آورده يا نه، به شك خود اعتنا نكند. و اگر سهوا در نماز احتياط كلام بى جا گفت، بنا بر اظهر سجده سهو واجب نيست، اگر چه احتياط در بجا آوردن است.
(1004) حكم گمان در ركعت هاى نماز حكم يقين است، مثلا اگر در نماز چهار ركعتى انسان گمان دارد كه نماز را چهار ركعت خوانده، نبايد نماز احتياط بخواند، و هم چنين اگر به افعال نماز گمان پيدا كرد، مثلا گمان كرد كه حمد خوانده است مثل اين است كه يقين كرده و لازم نيست بخواند و اگر گمان كرد كه نخوانده بايد دو مرتبه بخواند. چه گمان به چيزى پيدا كند كه موجب صحيح بودن نماز است يا به چيزى كه نماز را باطل مىكند، به ركنى از اركان نماز گمان پيدا كند يا به غير ركن، موقع شك يا فراموشى گمان حاصل شود يا خود به خود گمان پيدا كند، در تمام اين صورت ها، گمان داشتن مانند يقين است و حكم يقين را دارد، اگر چه احتياط مستحب در اين است كه اگر گمان به انجام دادن فعلى پيدا كرد كه ركن نيست، دو مرتبه آن را انجام بدهد.
(1005) اگر هم نماز احتياط و هم سجده سهو بر نمازگزار لازم شد بنابر اظهر بايد نماز احتياط را بر سجده سهو مقدم بدارد، و اگر همراه با نماز احتياط قضاى سجده يا تشهد هم بر او واجب شد پس در لزوم تقديم آنها بر نماز احتياط و يا تأخير، تأمل است، و در هر صورت علاوه بر بجا آوردن آن دو، احوط اعاده نماز است.