انجام دهد.
(880) كسى كه نمىتواند پيشانى را به زمين برساند بايد به قدرى كه مىتواند خم شود و مهر يا چيز ديگرى را كه سجده بر آن صحيح است روى چيز بلندى گذاشته و طورى پيشانى را بر آن بگذارد كه بگويند سجده كرده است، ولى بايد بنابر احتياط كف دستها و زانوها و انگشتان پا را به طور معمول به زمين بگذارد.
(881) كسى كه هيچ نمىتواند خم شود، براى سجده بايد سر را به قصد سجده خم كند و براى برخاستن از سجده، سر را بلند كند و اگر اين هم ممكن نشد، به قصد سجده چشم را مىبندد و به قصد برخاستن، چشم را باز مىكند و لازم نيست در اين صورت بقيه اعضا يعنى كف دست و زانو و انگشت بزرگ پا روى زمين باشد، گرچه اين كار در صورت امكان موافق احتياط است.
(882) اگر پيشانى بى اختيار از جاى سجده بلند شود، چنانچه در موقع سجده استقرار پيدا كرده بود و حالا مىتواند خود را نگه دارد و به سجده برنگردد، بايد نگذارد دوباره به جاى سجده برسد، و اين يك سجده حساب مىشود، چه ذكر سجده را گفته باشد يا نه، و اگر نتواند سر را نگه دارد و بى اختيار دوباره به جاى سجده برسد، روى هم يك سجده حساب مىشود و اگر ذكر نگفته باشد بايد بگويد. و اگر استقرار پيدا نكرده بود حتى اگر مىتواند خود را نگه دارد، بايد به سجده برگردد و روى هم يك سجده حساب مىشود و بايد ذكر را بگويد، و اگر سجده اول است يك سجده ديگر بجا آورد.
(883) اگر روى چيزى كه بدن روى آن آرام نمىگيرد سجده كند باطل است ولى روى تشك يا چيز ديگرى كه بعد از سر گذاشتن و مقدارى پايين رفتن آرام مىگيرد، سجده اشكال ندارد.
(884) در ركعت اول و سوم كه تشهد ندارد مثل ركعت سوم نماز ظهر و عصر و عشاء، اگر بعد از سجده دوم بدون آن كه مقدارى بنشيند براى ركعت بعد برخيزد، بنا بر اظهر نمازش صحيح است. ولى بنا بر احتياط مستحب بعد از سجده‌ دوم بايد قدرى بى حركت نشسته و بعد برخيزد.
(885) مستحب است تكبير گفتن در موقع رفتن به سجده و بعد از سر بر داشتن