به كار مىرود خوددارى كند، بلكه اجتناب خالى از وجه نيست، ولى تزريق آمپولى كه عضو را بى حس مىكند يا به جهت ديگر استعمال مىشود اشكال ندارد و اجتناب از آمپولى كه معلوم نيست از قسم اول باشد يا نه، لازم نيست.
(1285) اگر روزه دار چيزى را كه لاى دندان مانده است عمدا فرو ببرد، روزه اش باطل مىشود.
(1286) كسى كه مىخواهد روزه بگيرد، لازم نيست پيش از اذان دندانهايش را خلال كند، ولى اگر بداند غذايى كه لاى دندان مانده در روز فرو مىرود بايد خلال كند و چنانچه خلال نكند و چيزى از آن فرو رود، روزه اش باطل مىشود و اگر هم فرو نرود باز اخلال به نيت كرده، ولى اگر نمىداند كه غذا فرو خواهد رفت يا نه، مستحب است خلال كند و اگر هم اتفاقا و سهوا فرو برد روزه باطل نيست.
(1287) جواز فرو بردن اخلاط سر و سينه، در صورتى كه در غير حال روزه امرى عادى باشد و به فضاى دهان نرسيده باشد خالى از وجه نيست و اگر به فضاى دهان رسيد و آن را فرو برد، بنابر احتياط واجب روزه را باطل مىكند.
(1288) اگر روزه دار به قدرى تشنه شود كه بترسد از تشنگى بميرد، مىتواند به اندازه اى كه از مردن نجات پيدا كند آب بياشامد ولى روزه‌ او باطل مىشود اما در ماه رمضان تا مغرب از ساير مفطرات اجتناب كند.
(1289) جويدن غذا براى بچه يا پرنده و چشيدن غذا و مانند اينها كه معمولا به حلق نمىرسد، اگر چه اتفاقا به حلق برسد، روزه را باطل نمىكند و احتياط مستحب است كه اين امور را در صورت عدم حاجت و ضرورت ترك كنند.
(1290) انسان نمىتواند براى ضعف روزه را بخورد، ولى اگر ضعف او به قدرى است كه مشقت شديدى داشته، به طورى كه معمولا نمىشود آن را تحمل كرد، خوردن روزه اشكال ندارد ولى اگر تا سال ديگر خوب شد بايد قضاى آن را بگيرد.