(917) اگر در نماز سهوا بين حرفها يا كلمات فاصله بيندازد و فاصله به قدرى نباشد كه صورت نماز از بين برود، چنانچه مشغول ركن بعد نشده باشد، بايد آن حرفها يا كلمات را به طور معمول بخواند و اگر مشغول ركن بعد شده باشد، نمازش صحيح است و احتياط در اين است كه بدون عذر و سهو از پى در پى آوردن مسامحه نكند اگر چه طورى نيست كه موالات را به هم بزند.
(918) طول دادن ركوع و سجود و خواندن سوره هاى بزرگ، موالات را به هم نمىزند. مگر آن قدر طول بدهد كه وقت نماز فوت شود. مثل عمدا خواندن سوره بزرگ در نماز صبح.