احكام وصيت (مسأله 2708) وصيت آنست كه انسان سفارش كند بعد از مرگش براى أو كارهائى انجام دهند يا بگويد بعد از مرگش چيزى از مال أو ملك كسى بأشد يا أين كه چيزى از مال أو را به كسى تمليك يا صرف در خيرات و مبرات كنند يا براى أولاد خود و كساني كه اختيار آنان با أو است قيم و سرپرست معين كند. و كسى را كه به أو وصيت مىكنند وصى مىگويند.
(مسأله 2709) كسى كه نمىتواند حرف بزند اگر با إشارة مقصود خود را بفهماند مىتواند وصيت كند، بلكه كسى هم كه مىتواند حرف بزند اگر با إشارة أي كه مقصودش را بفهماند وصيت كند صحيح است.
(مسأله 2710) اگر نوشتهاى به امضا يا مهر ميت ببينند، چنانچه مقصود أو را بفهماند و معلوم بأشد كه براى وصيت كردن نوشته بايد مطابق آن عمل كنند، اما اگر بدانند كه مقصودش وصيت كردن نبوده و چيزهائى را نوشته است كه بعدا مطابق آن وصيت كند ثبوت وصيت به واسطه آن مشكل است.
(مسأله 2711) كسى كه وصيت مىكند بايد عاقل بأشد و از روى اختيار وصيت كند، و وصيت بچه ده سأله براى ارحامش در كارهاى خير جائز است، ولى نفوذ وصيت أو به غير ارحامش و هم چنين نفوذ وصيت سفيه محل اشكال است، و بر ورثه كبار لازم است احتياط را رعايت كنند.
(مسأله 2712) كسى كه از روى عمد مثلا زخمى به خود زده يا سمى خورده است كه بواسطة آن يقين يا گمان به مردن أو پيدا مىشود، اگر وصيت كند كه مقداري از مال أو را به مصرفى برسانند صحيح نيست.
(مسأله 2713) اگر انسان وصيت كند كه چيزى از اموالش مال كسى بأشد، در صورتي كه آن كس وصيت را قبول كند اگر چه قبولش در زمان زنده بودن موصى