احكام وديعه (امانت) (مسأله 2343) اگر انسان مال خود را به كسى بدهد و بگويد نزد تو امانت بأشد و أو هم قبول كند، يا بدون أين كه حرفى بزنند صاحب مال بفهماند كه مال را براى نگهدارى به أو مىدهد و أو هم به قصد نگهدارى كردن بگيرد، بايد به احكام وديعه و امانت داري كه بعدا گفته مىشود عمل نمايد.
(مسأله 2344) امانت دار و كسى كه مال را امانت مىگذارد بايد هر دو عاقل باشند، پس اگر انسان مالى را پيش ديوانه امانت بگذارد يا ديوانه مالى را پيش كسى امانت بگذارد صحيح نيست. ولى جائز است بچه مميز با اذن ولى مالش را نزد كسى امانت بگذارد و هم چنين جائز است مال ديگرى را با اذنش نزد كسى امانت بگذارد و امانت گذاشتن نزد بچه مميز اشكال ندارد اگر چه ولى اجازه نداده بأشد (مسأله 2345) اگر از بچه أي چيزى را بدون اذن صاحبش بطور امانت قبول كند بايد آن را به صاحبش بدهد و اگر آن چيز مال خود بچه است و ولى در امانت گذاشتن بچه اجازه نداده بأشد لازم است آن مال را به ولى أو برساند، و چنانچه در رساندن مال به آنان كوتاهى كند و تلف شود بايد عوض آن را بدهد، و هم چنين است حال اگر امانت گذار ديوانه بأشد.
(مسأله 2346) كسى كه نمىتواند امانت را نگهدارى نمايد در صورتي كه امانت گذار ملتفت حال أو نباشد بنابر احتياط واجب بايد قبول نكند.
(مسأله 2347) اگر انسان به صاحب مال بفهماند كه براى نگهدارى مال أو حاضر نيست، چنانچه أو مال را بگذارد و برود و آن مال تلف شود كسى كه امانت را قبول نكرده ضامن نيست، ولى احتياط مستحب آنست كه اگر ممكن بأشد آن را نگهدارى نمايد.
(مسأله 2348) كسى كه چيزى را امانت مىگذارد هر وقت بخواهد مىتواند آن را