احكام قسم خوردن (مسأله 2684) اگر قسم بخورد كه كارى را انجام دهد يا ترك كند مثلا قسم بخورد كه روزه بگيرد، يا دود استعمال نكند چنانچه عمدا مخالفت كند بايد كفاره بدهد يعنى يك بنده آزاد كند يا ده فقير را سير كند يا آنان را بپوشاند و اگر اينها را نتواند بايد سه روز روزه بگيرد و بايد روزه پى در پى بأشد.
(مسأله 2685) قسم چند شرط دارد:
(أول) كسى كه قسم مىخورد بايد بالغ و عاقل بأشد، و از روى قصد قسم بخورد، پس قسم خوردن بچه و ديوانه و مست و كسى كه مجبورش كرده اند درست نيست و هم چنين است اگر در حال عصباني بودن بي قصد قسم بخورد.
(دوم) كارى را كه براى انجام آن قسم مىخورد بايد حرام يا مكروه نباشد، و كارى را كه قسم مىخورد ترك كند بايد واجب يا مستحب نباشد، و اگر قسم بخورد كار مباحى را بجا آورد بايد ترك آن در نظر مردم بهتر از انجامش نباشد، و نيز اگر قسم بخورد كار مباحى را ترك كند بايد انجام آن بهتر از تركش نباشد.
(سوم) به يكى از اسمهاى خداوند عالم قسم بخورد كه به غير ذات مقدس أو گفته نمىشود مانند (خدا) و (الله) و نيز اگر به اسمى قسم بخورد كه به غير خدا هم مىگويند، ولى به قدرى به خدا گفته مىشود كه هر وقت كسى آن اسم را بگويد ذات مقدس حق در نظر مىآيد، مثل آن كه به خالق و رازق قسم بخورد، صحيح است، بلكه احتياط وجوبى در غير أين صورت هم عمل كردن به قسم است.
(چهارم) قسم را به زبان بياورد و اگر بنويسد يا در قلبش آن را قصد كند صحيح نيست ولى آدم لآل اگر با إشارة قسم بخورد صحيح است.
(پنجم) عمل كردن به قسم براى أو ممكن بأشد و اگر موقعى كه قسم مىخورد ممكن بأشد و بعدا از عمل به آن عاجز شود از وقتى كه عاجز مىشود قسم أو به هم