احكام نذر و عهد (مسأله 2654) نذر آن است كه انسان بر خود واجب كند كه كار خيرى را براى خدا بجا آورد يا كارى را كه نكردن آن بهتر است براى خدا ترك نمايد.
(مسأله 2655) در نذر بايد صيغه خوانده شود و لازم نيست آن را به عربي بخوانند پس اگر بگويد چنانچه مريض من خوب شود براى خدا بر من است كه ده تومان به فقير بدهم نذر أو صحيح است.
(مسأله 2656) نذر كننده بايد بالغ و عاقل بأشد و به اختيار و قصد خود نذر كند بنابر أين نذر كردن كسى كه أو را مجبور كرده اند يا به واسطه عصباني شدن بي اختيار نذر كرده صحيح نيست.
(مسأله 2657) نذر شخص مفلس در اموالش و نذر شخص سفيه (كسى كه مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف مىكند) در أموال و ذمه‌اش صحيح نيست، بنابر أين اگر نذر كند چيزى به فقير بدهد صحيح نيست.
(مسأله 2658) اگر شوهر از نذر كردن زن جلوگيرى نمايد زن نمىتواند در صورتي كه وفا به نذرش منافى با حق شوهر بأشد نذر كند.
(مسأله 2659) اگر زن با اجازه شوهر نذر كند شوهرش نمىتواند نذر أو را به هم بزند يا أو را از عمل كردن به نذر جلوگيرى نمايد، مگر أين كه در ظرف عمل، وفاى به نذر منافى با حق شوهر بأشد، كه در أين صورت بعيد نيست بتواند به هم بزند.
(مسأله 2660) اگر فرزند بدون اجازه پدر يا با اجازه أو نذر كند بايد به آن نذر عمل نمايد، ولى اگر پدر يا مادر از عملي كه نذر كرده اذيت شوند ظاهر أين است كه نذرش باطل مىشود.
(مسأله 2661) انسان كارى را مىتواند انسان كارى را مىتواند نذر كند كه انجام آن برايش ممكن بأشد بنابر أين كسى كه مثلا نمىتواند پياده كربلا برود اگر نذر كند كه پياده برود نذر أو صحيح نيست.