احكام نكاح (ازدواج) به واسطه عقد ازدواج زن و مرد به يكديگر حلال مىشوند، و آن بر دو قسم است: دائم و غير دائم (ازدواج موقت). عقد دائم آنست كه مدت زناشوئى در آن معين نشود و هميشگى بأشد و زنى را كه به أين گونه عقد مىكنند دائمه گويند. و عقد غير دائم آنست كه مدت زناشوئى در آن معين شود، مثلا زن را به مدت يك ساعت يا يك روز يا يك ماه يا يك سال يا بيشتر عقد نمايند، ولى بايد مدت ازدواج از مقدار عمر زن و شوهر زيادتر نباشد كه در أين صورت عقد دائمي خواهد بود و زنى را كه به أين نحو عقد كنند متعه و صيغه مىنامند.
احكام عقد (مسأله 2379) در زناشوئى چه دائم و چه غير دائم بايد صيغه خوانده شود و تنها راضى بودن زن و مرد كافى نيست، و صيغه عقد را يا خود زن و مرد مىخوانند يا ديگرى را وكيل مىكنند كه از طرف آنان بخواند.
(مسأله 2380) وكيل لازم نيست مرد بأشد زن هم مىتواند براى خواندن صيغه عقد از طرف ديگرى وكيل شود.
(مسأله 2381) زن و مرد تا يقين نكنند كه وكيل آنها صيغه را خوانده است نمىتوانند به يكديگر نگاه محرمى نمايند، و گمان به أين كه وكيل صيغه را خوانده است كفايت نمىكند، ولى اگر وكيل بگويد صيغه را خوانده أم و اطمينان از قول أو حاصل شود كافى است.
(مسأله 2382) اگر زنى كسى را وكيل كند كه مثلا ده روزه أو را به عقد مردى در آورد و ابتداى ده روز را معين نكند، آن وكيل مىتواند هر وقت كه بخواهد أو را ده روزه