براى ركوع إشارة كند و يك نماز هم - در صورت تمكن - نشسته بخواند.
(مسأله 1032) كسى كه براى ركوع بايد إشارة كند با سر إشارة مىكند و اگر نتواند، بايد به نيت ركوع چشمها را هم بگذارد و ذكر آن را بگويد و به نيت بر خاستن از ركوع، چشمها را باز كند، و اگر از أين هم عاجز است احتياطا در قلب خود نيت ركوع كند و ذكر آن را بگويد.
(مسأله 1033) كسى كه نمىتواند ايستاده ركوع كند، ولى براى ركوع مىتواند در حالي كه نشسته است خم شود، بايد ايستاده نماز بخواند و براى ركوع با سر إشارة نمايد، و احتياط واجب آنست كه نماز ديگرى هم بخواند و موقع ركوع آن بنشيند و براى ركوع خم شود.
(مسأله 1034) اگر بعد از رسيدن به حد ركوع و آرام گرفتن بدن سر از ركوع بردارد، و دو مرتبه به اندازه ركوع خم شود، نمازش باطل است.
(مسأله 1035) بعد از تمام شدن ذكر ركوع، بايد راست بايستد و بعد از آن كه بدن آرام گرفت به سجده رود و اگر عمدا پيش از ايستادن، يا پيش از آرام گرفتن بدن، به سجده رود نمازش باطل است.
(مسأله 1036) اگر ركوع را فراموش كند، و پيش از آن كه به سجده برسد يادش بيايد بايد بايستد بعد به ركوع رود، و چنانچه به حالت خميدگى به ركوع بر گردد نمازش باطل است.
(مسأله 1037) اگر بعد از آن كه پيشانى به زمين رسيد، يادش بيايد كه ركوع نكرده، لازم است بر گردد و ركوع را بعد از ايستادن بجا آورد، و در صورتي كه در سجده دوم يادش بيايد نمازش باطل است.
(مسأله 1038) احتياط واجب آن است كه پيش از رفتن به ركوع در حالي كه راست ايستاده تكبير بگويد، و مستحب است در ركوع زانوها را به عقب دهد، و پشت را صاف نگهدارد و گردن را بكشد و مساوى پشت نگهدارد، و بين دو قدم را نگاه كند، و پيش از ذكر يا بعد از آن صلوات بفرستد، و بعد از آن كه از ركوع بر خاست وراست