بعد از ركوع ركن نيست، و اگر كسى آن را از روى فراموشى ترك كند، نمازش صحيح است.
(مسأله 953) واجب است پيش از گفتن تكبير و بعد از آن مقداري بايستد تا يقين كند كه تكبير را در حال ايستادن گفته است.
(مسأله 954) اگر ركوع را فراموش كند، و بعد از حمد و سوره بنشيند و يادش بيايد كه ركوع نكرده، بايد بايستد و به ركوع رود، و اگر بدون أين كه بايستد به حال خميدگى به ركوع برگردد، چون قيام متصل به ركوع را بجا نياورده نماز أو باطل است.
(مسأله 955) موقعى كه براى تكبيرة الاحرام يا قرائت ايستاده است، بايد بدن را حركت ندهد و به طرفي خم نشود، و بنابر احتياط در حال اختيار به جائى تكيه نكند، ولى اگر از روى ناچارى بأشد اشكال ندارد.
(مسأله 956) اگر موقعى كه ايستاده، از روى فراموشى بدن را حركت دهد، يا به طرفي خم شود، يا به جائى تكيه كند اشكال ندارد (مسأله 957) احتياط مستحب آنست كه در موقع ايستادن، هر دو پا روى زمين بأشد، ولى لازم نيست سنگينى بدن روى هر دو پا بأشد، و اگر روى يك پا هم بأشد اشكال ندارد.
(مسأله 958) كسى كه مىتواند درست بايستد. اگر پاها را خيلي گشاد بگذارد كه ايستادن بر أو صدق نكند نمازش باطل است.
(مسأله 959) موقعى كه انسان در نماز مشغول خواندن چيزى از اذكار است بايد بدنش آرام بأشد. و در موقعى كه مىخواهد كمي جلو يا عقب رود يا كمي بدن را به طرف راست يا چپ حركت دهد، بايد چيزى نگويد.
(مسأله 960) انسان مىتواند در حال حركت بدن ذكر مستحب مثل تكبير قبل از سجده و يا بعد از آن را به قصد ذكر مطلق بگويد، ولى " بحول الله وقوته أقوم واقعد " را بايد در حال برخاستن بگويد.
(مسأله 961) حركت دادن دست و انگشتان در موقع خواندن حمد اشكال