ترتيب موضع زخم يا بريدگى را در آب كر يا جارى فرو برد، و قدرى فشار دهد كه خون بند بيايد، و انگشت خود را روى زخم يا بريدگى در زير آب از بالا به پايين بكشد تا آب بر آن جارى شود و وضو صحيح است.
شرط هفتم: آن كه وقت براى وضو و نماز كافى بأشد.
(مسأله 283) هر گاه وقت بقدرى تنگ است كه اگر وضو بگيرد يك ركعت از نماز را هم نمىتواند در وقت بخواند، بايد تيمم كند، ولى اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است پس اگر مىتواند يك ركعت از نماز را با وضو در وقت بخواند بايد وضو بگيرد و نماز بخواند و اگر به اندازه خواندن يك ركعت وقت ندارد احتياط مستحب آن است كه در وقت بدون وضو و تيمم نماز بخواند لكن واجب است بعد از وقت آن را با طهارت قضا كند.
(مسأله 284) كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند، اگر به قصد قربت يا براى كار مستحبى مثل خواندن قرآن وضو بگيرد صحيح است و اگر با علم و عمد فقط براى خواندن آن نماز وضو بگيرد باطل است.
شرط هشتم: آن كه به قصد قربت يعنى براى انجام فرمان خداوند عالم وضو بگيرد، و اگر براى خنك شدن يا به قصد ديگرى وضو بگيرد باطل است. و واجب است نيت تا آخر عمل استمرار داشته بأشد.
(مسأله 285) لازم نيست نيت وضو را به زبان بگويد و واجب است كه در وقت شروع در عمل آن را از قلب خود بگذراند شرط نهم: آن كه وضو را به ترتيبي كه گفته شد بجا آورد، يعنى أول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد، و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح كند و اگر به أين ترتيب وضو نگيرد باطل است.
شرط دهم: آن كه اجزاء وضو را پشت سر هم بياورد.
(مسأله 286) اگر بين اجزاء وضو بقدرى فاصله شود كه وقتى مىخواهد عضوى را بشويد يا مسح كند موالات عرفي از بين رفته بأشد بنابر احتياط واجب