(مسأله 292) اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمي كه وضو با آن صحيح است ضرر ندارد و بيشتر از آن ضرر دارد، بايد با همان مقدار وضو بگيرد.
شرط سيزدهم: آن كه در أعضاء وضو مانعى از رسيدن آب نباشد.
(مسأله 293) اگر مىداند چيزى به أعضاء وضو چسبيده، ولى شك دارد كه از رسيدن آب جلوگيرى مىكند يا نه بايد آن را بر طرف كند، يا آب را به زير آن برساند.
(مسأله 294) بنابر مشهور اگر زير ناخن چرك بأشد وضو اشكال ندارد ولى اگر ناخن را بگيرند بايد براى وضو آن چرك را بر طرف كنند و نيز اگر ناخن بيشتر از معمول بلند بأشد، بايد چرك زير مقداري را كه از معمول بلند تر است بر طرف نمايند.
(مسأله 295) اگر در صورت و دستها و جلوى سر و روى پاها به واسطه سوختن يا چيز ديگر بر آمدگى پيدا شود، شستن و مسح روى آن كافيست و چنانچه سوارخ شود، رساندن آب به زير پوست لازم نيست، بلكه اگر پوست يك قسمت آن كنده شود، لازم نيست آب را به زير قسمتى كه كنده نشده برساند، ولى چنانچه پوستى كه كنده شده گاهى به بدن مىچسبد و گاهى بلند مىشود، بايد آن را قطع كند يا آب را زير آن برسانند.
(مسأله 296) اگر انسان شك كند كه به اعضاى وضوى أو چيزى چسبيده يا نه، چنانچه احتمال أو در نظر مردم بجا بأشد، مثل آن كه بعد از گل كارى شك كند گل بدست أو چسبيده يا نه، بايد وارسى كند يا بقدرى دست بمالد كه اطمينان پيدا كند كه اگر بوده بر طرف شده، يا آب به زير آن رسيده است.
(مسأله 297) اگر جائى را كه بايد شست يا مسح كرد چرك بأشد ولى چرك آن مانع از رسيدن آب به بدن نباشد اشكال ندارد و هم چنين است اگر بعد از گچ كارى و مانند آن چيز سفيدى كه جلوگيرى از رسيدن آب به پوست نمىنمايد بر دست بماند، ولى اگر شك كند كه با بودن آنها آب به بدن مىرسد يا نه، بايد آنها را بر طرف كند.
(مسأله 298) اگر پيش از وضو بداند كه در بعضي از أعضاء وضو مانعى از رسيدن آب به بدن هست و بعد از وضو شك كند كه در موقع وضو آب را به آن قسمت از بدن رسانده يا نه چنانچه احتمال بدهد كه در حال وضو ملتفت بوده، وضوى أو صحيح است.